تحلیلی پدیدارشناسانه از تجارب زیسته ی دانشجویان مامایی در مورد امتحان جامع پایان دوره تحصیلی کارشناسی مامایی به روش آزمون بالینی با ساختار عینی

یکی از اهداف مهم آموزش ارتقاء سطح مهارت های بالینی دانشجویان است و آزمون ساختاریافته عینی-بالینی (OSCE) یکی از روش های ارزشیابی صلاحیت عملکرد دانشجویان  علوم پزشکی می باشد. این پژوهش در قالب یک تحقیق کیفی و پدیدارشناختی به منظور دستیابی به تجارب زیسته ی دانشجویان مامایی  نسبت به آزمون بالینی با ساختار عینی امتحان جامع پایان دوره تحصیلی کارشناسی مامایی، در جهت پاسخگویی به این سوال که «تجربیات و ادراکات دانشجویان رشته مامایی نسبت به آزمون بالینی با ساختار عینی امتحان جامع پایان دوره تحصیلی کارشناسی چیست؟» انجام گرفت.   

در این مطالعه ی پدیدارشناختی با رویکرد کلایزی، نمونه گیری به روش مبتنی بر هدف در سال 1397، از میان دانشجویان کارشناسی مامایی دانشگاه آزاد اسلامی کرمان بعد از پایان امتحان OSCE  فینال انجام شد. پژوهش تا رسیدن  به پدیده اشباع داده ها ادامه داشت. جمع آوری داده ها با مصاحبه های نیمه ساختاریافته به مدت 40-30 دقیقه انجام شد.

یافته ها:

 نتایج نشان داد انتظارات وتجربیات مشارکت کننده ها در خصوص ارزشیابی بالینی با ساختار عینی عمدتا به صورت «فراهم شدن ارزشیابی بالینی بصورت عملی در OSCE » ؛ «ضرورت استفاده از OSCE به عنوان ابزاری عینی در ارزشیابی بالینی»؛ «لزوم عادلانه بودن ارزشیابی بالینی با OSCE» ؛ و «استرس زا بودن این آزمون» بود.

نتیجه گیری: 

در ارزشیابی بالینی عملی بودن آزمون، کشف مهارت های عملی و آرامش دانشجویان، اجرای عدالت در ارزشیابی باید مدنظر قرار گیرد، که تمام این مشخصات در OSCE نمود عینی دارد. پس میتوان از این آزمون به عنوان ابزار عینی در ارزشیابی بالینی بهره برد و بکار گرفتن آن را به مسیولین و مدرسین مربوطه پیشنهاد نمود.