اثربخشی رویکرد TGFU و SDT بر رشد حرکتی و انگیزش پیشرفت در کودکان مبتلا به نقص توجه و بیش فعالی

هدف از انجام این تحقیق بررسی اثربخشی رویکرد TGFU و SDT بر رشد حرکتی و انگیزش پیشرفت در کودکان مبتلا به نقص توجه و بیش فعالی می باشد. روش اجرای این تحقیق از نوع نیمه تجربی و از لحاظ هدف کاربردی می باشد که با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون انجام شد. 30 نفر از دانش آموزان 7 تا 10 سال مقطع ابتدایی شهر گرگان به عنوان نمونه انتخاب شدند. در مرحله پیش آزمون تمامی شرکت کنندگان آزمون رشد حرکتی TGMD-3 را انجام دادند و پرسشنامه انگیزش پیشرفت را تکمیل کردند. سپس شرکت کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه TGFU و SDT قرار گرفتند. فرایند تمرین در طی 6 هفته و هر هفته 2 جلسه 90 دقیقه ای برگزار شد. پس از پایان مراحل مداخله، پس آزمون به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین دو گروه TGFU و SDT در متغیر رشد حرکتی (001/0p <) و انگیزش پیشرفت (036/0p <) تفاوت معناداری وجود داشت. با توجه به اختلاف میانگین ها، گروه TGFU نسبت به گروه SDT عملکرد بهتری داشت. بطورکلی می توان گفت که رویکرد TGFU نسبت به SDT می تواند موجب بهبود رشد حرکتی و انگیزش پیشرفت کودکان ADHD گردد.