بررسی تطبیقی با مدل ارزیابی توان اکولوژیک توسعه شهری با استفاده از روش های (AHP) و (GIS) (مطالعه موردی: شهرجدید پردیس)

با توجه به رشد و گسترش سریع شهرها و به دنبال آن افزایش جمعیت و نیاز به زمین برای سکونت، داشتن یک برنامه ریزی دقیق برای توسعه شهری ضروری می باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین کاربری مناسب توسعه شهری، بر اساس شاخص های مدل ارزیابی توان اکولوژیک توسعه شهری ایران در شهرستان پردیس با درنظرگرفتن 14 معیار مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور از روش ارزیابی چند معیاره که روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) جزء مهمترین فرایند آن است به منظور تولید و تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد و معیار های موجود طبق مدل مخدوم ارزش دهی و با استفاده از نرم افزار ARC GIS تلفیق شده اند. بر اساس نتایج به دست آمده مشخص شد، از کل مساحت 27600 هکتاری منطقه مورد مطالعه 304/120 هکتار دارای پتانسیل بسیار نامطلوب، 50/4404 هکتار دارای پتانسیل نامطلوب، 34/9433 هکتار دارای پتانسیل متوسط، 55/8684 هکتار دارای پتانسیل مطلوب و 4119 هکتار نیز دارای پتانسل بسیار مطلوب می باشد و شیب و گسل به ترتیب جزء مهمترین معیارها در توسعه شهری و دارای بالاترین امتیاز شدند. همچنین قسمت های جنوبی بخش هایی از شمال و تا حدودی مرکزی منطقه از موقعیت بهتری برای گسترش آتی شهر برخوردارند.