تاثیر دو نوع بریس توراکولومبوساکرال بر روی فعالیت الکترومایوگرافی و شاخص درد بیماران مبتلا به کمردرد طی راه رفتن

کمردرد یک بیماری شایع بین افراد جامعه است که تا حدود 80 ٪ از افراد در برخی از مراحل زندگی خود از آن رنج م یبرند. استفاده از بریس یک راه کنترل درد م یباشد که فیزیوتراپیس تها استفاده از آن را توصیه م یکنند. باوجود این، شواهد علمی در ارتباط با اثرات بری سها به ویژه در بیماران کمردرد محدود است. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی تاثیر دو بریس توراکولومبوساکرال بر روی فعالیت الکترومایوگرافی و شاخص درد بیماران مبتا به کمردرد طی راه رفتن بود.

مواد و رو شها: 

در این مطالعه نیمه تجربی 15 آزمودنی دختر و پسر مبتا به کمردرد داوطلب شرکت در پژوهش شدند. آزمودن یها درسه شرایط  بدون بریس، بریس ساده و بریس دارای سنسور تکلیف راه رفت را انجام دادند. یک سیستم الکترومایوگرافی 8 کاناله بی سیم جهت ثبت فعالیت عضات ناحیه کمر و اندام تحتانی طی راه رفتن استفاده شد. همچنین برای ثبت میزان درد و راحتی از شاخص مقیاس بصری استفاده شد. از آزمون آنایز واریانس با انداز ه های تکراری جهت تحلیل آماری استفاده شد. سطح معناداری برابر 05 / 0 بود.

یافته ها: 

نتایج نشان داد که میزان درد در حالت بریس سنسوردار نسبت به حالت بدون بریس کمتر بود 05 / P>0 . باوجود این، میزان راحتی در شرایط راه رفتن با بریس ساده کمترین مقدار را دارا بود  05 / P>0 . فرکانس عضله دو سر رانی طی فاز هل دادن هنگام استفاده از بریس سنسوردار نسبت به شرایط بدون بریس بطور معناداری افزایش یافت.(007/P=0)

بطور کلی میتوان گفت که استفاده از بریس تراکولامبوساکرال دارای سنسور به دلیل کاهش درد، و افزایش فرکانس عضله دوسررانی در بیماران مبتا به کمر درد نسبت به بریس بدون سنسور موثرتر است.