بررسی شیوه های ترجمه در متون فارسی میانه: فصل نوزدهم وندیداد

ترجمه یکی از مبانی اصلی تبادل فرهنگ های جهانی است که قدمت آن در ایران باستان به تاریخ ابداع خط بازمی گردد. سنت ترجمه در ایران باستان در دوره ساسانی و در قالب زبان فارسی میانه به اوج خود رسید. یکی از نمونه های بارز آن، ترجمه بخشی از متون اوستایی به زبان رایج آن روزگار یعنی فارسی میانه است. این نوع ترجمه که از زبان اوستایی به زبان فارسی میانه انجام شده و تفسیر متون را نیز در بر می گیرد, در اصطلاح «زند» نامیده می شود. وندیداد به عنوان یکی از متون بازمانده زبان اوستایی، تنها بخشی از این زبان است که ترجمه و تفسیر آن به صورت کامل به دست ما رسیده است. تحقیق حاضر ضمن بررسی فرگرد نوزدهم وندیداد, به واکاوی واژگانی و دستوری متن و قوانین و چهارچوب های خاص ترجمه متون مذهبی می پردازد. روش جمع آوری اطلاعات, براساس تجزیه و تحلیل دستوری و معنایی متن و داده های حاصل از آن صورت گرفت. یافته-های پژوهش شامل اصول و چهارچوب های خاص ترجمه متون مذهبی است که به دو دسته کلی اصول دستوری و اصول واژگانی تقسیم بندی شده است. نتایج حاصل از این اثر می تواند قوانین ترجمه در کهن ترین دوره های زمانی را آشکار کند و برای انجام پژوهش های هر چه گسترده تر مطالعات علمی در حوزه زبان های باستانی ایران مورد استفاده قرار گیرد.