گفت و گو های سازنده و تاثیر آن در افق تمدنی ایران و جهان عرب

گفت وگو همزاد با آفرینش بشر در سرشت و طبیعت انسان تکوین یافته و جایگاه و اهمیت آن با رفعت و عظمت انسان پیوند ناگسستنی یافته است. انسان از گاهی که به سطحی از زندگی اجتماعی دست یافت و تنوع و اختلاف در دیدگاه ها و برداشت هایش نمایان شد در حقیقت پای به عرصه گفت وگو با دیگران گذاشت. در طول تاریخ، متفکران و اندیشمندان هرکدام از دریچه ای به این مهم پرداخته اند؛ اما وجه مشترک همه پژوهش ها جز ضرورت اصل گفت وگو در میان آحاد انسانی، نهادها و طبقات اجتماعی و در همه عرصه ها و موضوعات موردنیاز، نیست. قرآن کریم سرشار از بیان گونه های مختلف گفت وگو با روش ها و موضوعات متفاوت است و گفت وگو را نه برای گفت وگوی بلکه به صورت هدفمند و در راستای دستیابی به آرمان ها و اهداف و تعالی جامعه اسلامی مطرح می کند. با توجه به نظریات آینده پژوهان بزرگ جهان پیرامون پارادایم آینده جهانی"معنویت و فرهنگ" ضروری است تا ایران و جهان عرب با به کارگیری سنت قرانی گفت وگوهای هدفمند و سازنده و دوش به دوش هم در جهت تحقق تمدن بزرگ اسلامی و با به کارگیری سرمایه بزرگ معارف، مکارم و فضایل اخلاقی مورد سفارش قران کریم، بیش ازپیش مسیر این مهم را هموار سازند.