سنجش میزان آلودگی فلز جیوه در بافت عضله ماهی کپور (Cyprinus carpio) و اردک ماهی (Esox lucicus) تالاب انزلی و همبستگی آن با وزن، سن و رژیم غذایی

فلزات سنگین و شبه فلزات از جمله عناصر پایدار و مقاوم به تجزیه_ای هستند که در صورت وجود غلظت های بالا در بافت آبزیان، سلامت آنها و انسان ها را تهدید می کنند. این تحقیق در سال 1396با هدف سنجش میزان آلودگی فلز جیوه دربافت خوراکی ماهی های کپور و اردک تالاب انزلی، مقایسه آن با حد مجاز استانداردهای جهانی و همچنین بررسی همبستگی میان عوامل سن، وزن و رژیم غذایی با میزان آلودگی این عنصر سمی انجام شده است. نمونه های ماهی از سه بخش شرق، مرکز و غرب تالاب انزلی جمع آوری شدند. اندازه گیری جیوه با دستگاه پیشرفته آنالیز جیوه (مدل Leco AMA 254) با دقت بسیار مطابق روش استاندارد سازمان EPA6722D- انجام شد. میانگین کل غلظت این فلز در بافت عضله ماهیان کپور و اردک به ترتیب 5398/0 و 7662/0 میکروگرم برگرم وزن خشک اندازه گیری شد. همبستگی مثبت خطی معنی داری (001/0<p) میان تجمع جیوه با عوامل سن و وزن دو گونه مورد بررسی مشاهده شد. تفاوت معنی داری میان غلظت جیوه در بافت عضله دو گونه مذکور وجود داشت، به طور کلی میزان جیوه در بافت عضله ماهیان صیاد به طور معناداری نسبت به ماهیان غیر صیاد بیشتر بود. بیشترین غلظت جیوه در نمونه های بخش شرقی مشاهده شد. مقایسه بین میزان غلظت جیوه در دو ماهی با حد آستانه مجاز استاندارد سازمان غذا و دارو آمریکا برای جیوه (1 میکرو گرم بر گرم) نشان می دهد که نتایج از حد آستانه کمتر می باشد، در حالیکه از حد آستانه مجاز تعیین شده توسط سازمان بهداشت جهانی و سازمان غذا و کشاورزی (FAO) بیشتر می باشد.