بررسی رابطه بوم گرایی در معماری روستایی با اقتصاد روستایی (نواحی معتدل و مرطوب و نواحی گرم و خشک)

هدف از ارایه این مقاله بررسی رابطه بوم گرایی معماری روستایی با اقتصاد روستایی و تاثیرات متقابل آن ها بر یکدیگر است. از آنجایی که خودکفایی یکی از ویژگی های شاخص در زیست بوم های روستایی است و به همین دلیل عرصه تولیدات با استفاده از امکانات موجود در روستا و پیرامون آن، همواره از اهمیت بالایی برخوردار بوده و رابطه بسیار مهمی بین معماری روستایی، محیط پیرامون و اقتصاد روستایی شکل گرفته که در نوع خود منحصر به فرد می باشد. دستاوردهای مقاله نشان می دهد هرگاه معماری روستایی در انطباق با طبیعت بوده است و از امکانات موجود بهره برداری بهینه کرده، پایداری آن به طور نسبی در همه عرصه ها افزایش یافته است. در این خصوص نقش مصالح بوم آورد در معماری روستایی چشمگیرتر می باشد، به ویژه در زمینه حفظ و توسعه معماری اصیل روستایی و مقاوم سازی آن با بازنگری و تقویت شیوه های سنتی. منبع درآمد روستاییان بر اساس فعالیت هایی چون کشاورزی، دامداری، صنایع بومی و... نیز در ساختار و شکل معماری روستایی تاثیر زیادی داشته و حتی بر هزینه های ساخت بنا تاثیر مثبت داشته است. همچنین بهره برداری بهینه از طبیعت نیز از یک سو منجر به کاهش هزینه ها شده و از سوی دیگر منجر به حفظ پویایی اقتصاد روستایی می شود. بر این اساس شایسته است که با توجه به افزایش هزینه های زندگی و تبدیل روستانشینان بی نیاز به روستانشینان نیازمند، به مقوله بوم گرایی در شرایط محیطی هر منطقه توجه بیشتری نشان داد و کنترل محیط زندگی با توجه به منابع انرژی های موجود در طبیعت روستا را سرلوحه مداخلات قرار داد. روش تحقیق در این مقاله به صورت توصیفی- تحلیلی و با تاکید بر مطالعات کتابخانه ای و میدانی بوده است.