رقص، سرمایه‏ ای نمادین؛ گزینه ‏ای برای توسعه گردشگری ایران

رقص، یکی از هنرهای هفت‏گانه که قدمتی همپای تمدن انسان دارد، دنباله‏ای از حرکات هدفمند و نمادین انسانی است که دارای ارزش زیبایی‏شناسانه است و کنشگران آن در فرهنگ‏های متفاوت، جلوه‏های گوناگونی از آن را به اجرا و نمایش می‏گذارند. این هنر انسانی ظرفیت بالایی در توسعه فردی، توسعه اجتماعی و فرهنگی دارد و قابل تبدیل شدن به سرمایه‏ای نمادین است؛ به طوری که می‏تواند توسعه گردشگری کشور را به همراه داشته باشد. هرچند رقص همانند دیگر عرصه‏های جلوه‏گری انسان می‏تواند طیفی از ابتذال تا تعالی را در برگیرد.

این پژوهش بدان سبب ضرورت دارد که نشان دهد چنانچه جنبه ‏ها و آثار والای این هنر بازخوانی و ترویج شود، می‏توان از بی‏شمار فواید اجرای آن در سطح جامعه سود جست و به عنوان سرمایه‏ای نمادین برای آن برنامه‏ریزی کرد و از قبل آن به شکوفایی در حوزه گردشگری فرهنگی و خلاق دست یافت.

در این مقاله محقق با انجام مطالعات کتابخانه‏ای و روش تحقیق توصیفی-تحلیلی، به سوال تحقیق پاسخ داده است.

نتایج این مقاله با واکاوی رقص در حوزه فردی و اجتماعی نشان می‏دهد که این هنر دیرپای انسانی غنای جسم و جان و جمع را افزون می‏کند زیرا سبب درک لذت زندگی در حال و تجربه حس رهایی و وارستگی شده و به افزایش نشاط، عقلانیت و تاب‏آوری اجتماعی می‏انجامد و شایسته است جامعه علمی، سیاستگذاری و اجرایی کشور با التفات بیشتر به این حوزه مغفول نظر کنند و از زیان‏های فردی، اجتماعی و ملی که تا کنون دامن‏گیرمان شده بکاهند.