نقش میانجی خودفراروی در رابطه بین استرس ادراک شده با کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران

پرستاران ساعت های طولانی کار می کنند و تقاضای فزاینده ای که برای خدمات بخش سلامت وجود دارد می تواند بر سلامت روانی و کیفیت زندگی شان اثر بگذارد. این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجی خودفراروی در رابطه بین استرس ادراک شده با کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران انجام شد.  

پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی و خصوصی شهر بیرجند در سال 1399 (795 N=) بود. نمونه پژوهش شامل 440 نفر از پرستاران بود. شرکت کنندگان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به مقیاس استرس ادراک شده، خرده مقیاس خود فراروی پرسشنامه شخصیت و منش و پرسشنامه کیفیت زندگی حرفه ای پاسخ دادند. داده های پژوهش با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری و به کمک نرم افزارهای آماری SPSS22 و LISREL8.8 تحلیل شدند.

یافته ها:

 یافته ها نشان داد که مسیر مستقیم استرس ادراک شده به خودفراروی منفی و معنی دار (01/0>p) و به کیفیت زندگی حرفه ای مثبت و معنی دار (01/0>p) معنادار است. مسیر مستقیم خودفراروی به کیفیت زندگی حرفه ای منفی و معنی دار بود (01/0>p) معنی دار است. به علاوه مشخص شد که مسیر غیرمستقیم بین استرس ادراک شده و کیفیت زندگی حرفه ای از طریق خودفراروی معنی دار است (01/0>p). 

نتیجه گیری: 

یافته های این پژوهش از نقش میانجی خودفراروی در رابطه بین استرس ادراک شده با کیفیت زندگی حرفه ای حمایت می کند. این یافته ها نشان می دهد که خودفراروی می تواند نقش غیرمستقیم معنی داری در کاهش اثرات منفی استرس ادراک شده بر کیفیت زندگی حرفه ای پرستاران بگذارد.