اثر تمرینات استقامتی و تزریق سلول های بنیادی بر بیان ژنFGF2 وMMP13 در بافتزانو موش های مبتلا به استئوآرتریت

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرینات استقامتی و مصرف سلول‌های بنیادی بر بیان ژن FGF2 و MMP13 در بافتزانو موش‌های مبتلا به استیوآرتریت زانو می‌باشد.

نوع مطالعه از نوع تجربی است. موش‌های صحرایی‌نر ویستار به‌صورت تصادفی به 5 گروه شامل گروهای: کنترل–سالم،کنترل– بیمار، بیمار– سلول بنیادی، بیمار– تمرین و بیمار– ورزش – سلول بنیادی تقسیم شدند. برنامه تمرین شامل 30 دقیقه دویدن روی تردمیل بدون شیب و با سرعت 16 متر در دقیقه برای هفته اول بود و هر هفته یک متر بر دقیقه اضافه شد. موش‌های صحرایی MSCs را از طریق تزریق داخل سلولی 106*1 سلول/کیلوگرم دریافت کردند. بیان ژن FGF2 و MMP13از طریق روش‌Real Time PCR اندازگیری شد. از روش آنالیز واریانس یک راهه و در صورت مشاهده تفاوت معنی‌دار آماری از آزمون تعقیبی توکی برای تعیین تفاوت بین گروه‌ها استفاده شد.کلیه عملیات آماری با استفاده از نرم‌افزار version 16 SPSS انجام شد.

تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که تمرینات بدنی و درمان با سلول‌های بنیادی بر بیان ژنFGF2 و MMP-13 در موش‌های مبتلا به استیوآرتریت در گروه‌های مختلف افزایش معنی‌داری داشت (0.000<p). هم‌چنین با استفاده از آزمون تعقیبی توکی تفاوت سطح تغییرات FGF2 در گروه‌های تمرین- بنیادی نسبت به گروه تمرین و گروه سالین تفاوت معنی‌داری وجود داشت(0.0001<p). هم‌چنین با استفاده از آزمون تعقیبی توکی تفاوت MMP-13بین گروه کنترل با گروه سالین، گروه تمرین و بنیادی با تمرین- بنیادی و گروه سالین با گروه تمرین تفاوت معنی‌داری وجود داشت (0.0001<p).

نتایج نشان داد که سطوح FGF2 و MMP13 در بافت غضروف موش‌های مبتلا به استیوارتریت افزایش داشت و تمرینات استقامتی و درمان با سلول‌های بنیادی موجب کاهش در سطح فاکتورهای مورد نظر شد.