اثر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر علائم روان شناختی، سبک های مقابله ای و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

 هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پریشانی های روان شناختی، سبک های مقابله ای و کیفیت زندگی و ادراک بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

روش‌ها: 

تحقیق کاربردی حاضر از نوع  شبه‌آزمایشی پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز درمانی و انجمن دیابت شهر تهران بود. نمونه گیری به‌صورت داوطلبانه در دسترس بود افراد پس از انتخاب، به‌صورت تصادفی ساده در دو گروه درمان پذیرش و تعهد (20=n)، و گروه کنترل (20=n) جایگزین شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه‌های کیفیت زندگی، پاسخ‌های مقابله، ادراک بیماری، مقیاس پریشانی روان شناختی جمع آوری شد. درمان بر مبنای پذیرش و تعهد (9 جلسه 90 دقیقه ای به‌صورت هفتگی) در گروه مداخله اجرا شد. داده ها با نرم‌افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند.

 بین دو گروه مداخله و کنترل در زمینه‌های پریشانی روان شناختی، تصویر بدنی و باورهای اختلال خوردن تفاوت معناداری وجود دارد (0/05>P-Value) میانگین پریشانی روان شناختی، سبک های مقابله ای هیجان‌مدار و توجه‌گردانی در گروه مداخله در پس آزمون پایین تر از گروه کنترل بود (0/01>P-Value). همچنین میانگین سبک های مقابله ای مساله مدار، سرگرمی اجتماعی، کیفیت زندگی و ادراک از بیماری در گروه مداخله در پس آزمون بالاتر از گروه  کنترل بود (0/01>P-Value).

نتیجه‌گیری: 

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد تاثیر معناداری بر پریشانی روان شناختی، سبک های مقابله ای، کیفیت زندگی و ادراک بیماری دارد بنابراین به‌منظور کاهش مشکلات روانی اجتماعی و بهبود کیفیت زندگی در بیماران دیابتی نوع 2 پیشنهاد می‌گردد.