تاثیر تمرین مقاومتی فزاینده و تناوبی شدید بر بیان ژن TRAF6 عضله قلبی و مقادیر سرمی TNF-α

شایع ترین علل مرگ‌ومیر بیماران دیابتی، اختلالات قلبی عروقی است که یکی از دلایل آن عوامل التهابی می‌باشد. با توجه به اینکه فعالیت بدنی قادر به کاهش التهاب است، مطالعه حاضر تاثیر دو نوع تمرین مقاومتی فزاینده (RT) و تناوبی شدید (HIIT) را بر بیان ژن TRAF6 عضله قلبی و TNF-α سرمی موش‌های دیابتی نر بررسی کرده است.

در این تحقیق تجربی، 72 سر موش صحرایی نر به 6 گروه 12 تایی موش‌های دیابتی (n=12)، کنترل (n=12)، دیابتی تمرین تناوبی شدید (n=12)، تمرین تناوبی شدید (n=12)، دیابتی تمرین مقاومتی فزاینده (n=12) و تمرین مقاومتی فزاینده (n=12) تقسیم شدند. تمرین مقاومتی فزاینده در 6 هفته 3 جلسه‌ای بالا رفتن از نردبان عمودی، همراه با وزنه‌های 50%، 75%، 90% و 100% وزن بدن حیوان، انجام شد. سپس 30 گرم به وزنه‌ها اضافه می‌شد، تا جایی که موش‌ها نتوانند نردبان را طی کنند. تمرین تناوبی شدید نیز در 6 هفته‌ی 3 جلسه‌ای، با شدت 50 تا 110 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی صورت گرفت. 24 ساعت بعد از اتمام تمرین آزمون عملکردی گرفته‌شد و 48 ساعت بعد از آزمون، حیوانات تشریح شدند. درنهایت، بیان ژن TRAF6 با استفاده از تکنیک Real Time PCR و مقدار سطوح TNF-α سرمی با روش ELISA مورد ارزیابی قرار گرفت.

میزان TRAF6 بعد از هر دو نوع تمرین در گروه دیابتی، افزایش معناداری داشت که این افزایش در گروه HIIT بیشتر بود و میزان سرمی TNF-α پس از هر دو نوع تمرین کاهش معناداری داشت و این کاهش در گروه HIIT بارزتر بود.

نتیجه‌گیری:

 HIIT و RT می‌توانند نقش مهمی در کاهش عامل التهابی TNF-αبیماران دیابتی داشته باشند که HIIT در این زمینه موثرتر است. افزایش بیان ژن عامل واسطه‌ای TRAF6 می‌تواند در مسیرهای التهابی ایجاد شده باشد، که احتمالا نیاز به کاهش شدت تمرین دارد؛ یا در مسیرهای ضدالتهابی باشد که نشان‌دهنده‌ی اثر مثبت تمرین بر دیابت است.