مدل نگهداشت پزشکان متخصص در استان های کمتر توسعه یافته و مناطق محروم

نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم و کمتر توسعه یافته دارای اهمیت فراوانی است به‌گونه‌ای که اگر به نگهداشت آنان توجه نشود باعث ایجاد مشکلاتی در سطح سلامت جامعه می‌گردد.

مطالعه حاضر از نوع مطالعات کیفی بود. شرکت‌کنندگان در مطالعه شامل 20 نفر از خبرگان، پزشکان متخصص و مدیران حوزه بهداشت و درمان در استان های کمتر توسعه یافته و مناطق محروم بود که به روش نمونه‌گیری گلوله برفی انتخاب شدند و از آن‌ها جهت مصاحبه دعوت به عمل آمد. برای تحلیل داده‌ها از روش گراندد تیوری استفاده شد و تمامی داده‌ها ازجمله نتایج حاصل از مبانی نظری، اسناد بالادستی و مصاحبه‌های انجام شده کدگذاری و طبقه بندی شدند.

مدل نهایی شامل سه عامل سازمانی، محیطی و فردی نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم و کمتر توسعه بود. پس از تحلیل اسناد بالادستی، مصاحبه ها و انجام کدگذاری باز و کدگذاری انتخابی در بخش اسناد بالادستی 2 طبقه اصلی شامل رفاه پزشکان و حمایت اجتماعی و روانی از پزشکان و در بخش مصاحبه 8 طبقه اصلی شامل؛ امکانات موردنیاز پزشکان متخصص در مناطق محروم (10 مفهوم)، مشکلات نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم (18 مفهوم)، نتایج مثبت نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم (11 مفهوم)، نتایج منفی فقدان نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم (12 مفهوم)، شرایط انگیزشی نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم (13 مفهوم)، راهکارهای نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم (12 مفهوم)، عوامل عدم رغبت پزشکان متخصص در مناطق محروم (15 مفهوم) و شرایط کنونی پزشکان متخصص در مناطق محروم (9 مفهوم) استخراج و در مدل قرار گرفتند.

سه عامل اصلی سازمانی، محیطی و فردی در نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم و کمتر توسعه یافته موثر هستند. بر این اساس، مدیران تصمیم گیر می‌توانند با توجه به عوامل شناسایی شده برنامه‌ریزی مدونی، به‌منظور بهبود شرایط نگهداشت و تامین نیروی انسانی موردنیاز در مناطق محروم به عمل آورند.