پیش بینی خودکارآمدی درد در بیماران با پیوند کبد بر اساس آسیب کودکی و تاب آوری

پیوند کبد موثرترین درمان برای بسیاری از بیماران با بیماری کبد حاد یا مزمن با علل مختلف است. خودکارآمدی درد عامل تاب آوری مهم تاثیرگذاری در درد مرتبط با پیوند کبد است. هدف پژوهش حاضر پیش بینی خودکارآمدی درد بر اساس آسیب کودکی (آزار جسمی، آزار جنسی، آزار عاطفی و غفلت) و تاب آوری در بیماران با پیوند کبد بود.

روش پژوهش:

 روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری این پژوهش شامل تمام بیماران بستری و مراجعه کننده به مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) در تابستان و پاییز سال 1394 بود که تحت عمل جراحی پیوند کبد قرار گرفته بودند. به روش نمونه برداری هدفمند 85 نفر بیمار با پیوند کبد انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه های تاب آوری کانر و دیویدسون (2003)، خودکارآمدی درد نیکولاس (1989) و آسیب کودکی برنستاین و فینک (1988) بود. به منظور تحلیل داده ها از روش رگرسیون چندمتغیری سلسله مراتبی استفاده شد.

نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد تاب آوری به صورت معناداری در سطح 01/0 خودکارآمدی درد را در بیماران پیوند کبد پیش بینی نمود. از میان ابعاد آسیب کودکی تنها بعد آزار جنسی آسیب کودکی  به صورت منفی و معناداری در سطح 01/0 خودکارآمدی درد در بیماران پیوند کبد را پیش بینی نمود.

عوامل شناختی مانند آسیب های کودکی و تاب آوری در طول دوران رشدی در پرورش خودکارآمدی در مقابله با درد تاثیرگذارند.