تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) بر سلول های گلیال رده B92

 در مطالعات گذشته، به ارتباط برخی از سلول های سرطانی و پلاکت ها اشاره شده است. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی تاثیرات پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) بر سلول های سرطانی گلیال رده B92 بوده است.

در این مطالعه تجربی، تعداد 106×1 سلول از رده B92، با درصدهای متفاوت پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) شامل: 0، 5، 10 و 20 درصد، در محیط کشت به مدت 24 ساعت تیمار شدند. تغییرات ریخت شناسی سلول های تیمار شده با استفاده از میکروسکوپ نوری معکوس ارزیابی شد. تاثیرات PRP بر میزان تکثیر سلول ها با استفاده از آزمون احیای نمک تترازولیوم (دی متیل تیازول-دی فنیل تترازولیوم بروماید، MTT) سنجیده شد. به منظور ارزیابی سطح بیان ژن سایتوکاین های TNFα, IL-10 و ژن BCL-2 از تکنیک qRT- PCR استفاده شد.

نتایج آزمون احیای MTT نشان داد که PRP به صورت کاملا وابسته به دوز رشد سلول های گلیال B92 را القا می کند. همچنین PRP به صورت وابسته به دوز، موجبات افزایش بیان ژن BCL-2 را فراهم داشت. میزان بیان ژن سایتوکاین TNF-α به دنبال تیمار سلول های گلیال B92 با PRP به صورت غیروابسته به دوز کاهش یافته بود. همچنین، تیمار سلول های گلیال B92 با PRP به صورت غیروابسته به دوز (بدون تفاوت معنی دار بین درصدهای مختلف PRP) موجب افزایش سطح بیان ژن سایتوکاین ضدالتهابی IL-10 شد.

در ریزمحیط سرطان، پلاکت ها موجبات پیش برد رشد و تکثیر سلول های گلیال B92 و فرار آن ها از پاسخ های ایمنی را فراهم می کنند.