تاثیر دستکاری فعالیت سیستم دهلیزی بر حافظه فضایی دیداری کودکان بیش فعال دارای نقص توجه

اختلال بیش فعالی-نقص توجه یک اختلال مزمن و شایع در کودکان است. این اختلال با سطح فعالیت نامناسب، رفتارهای کنترل نشده و نقص در حافظه کاری توصیف می ‏شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر دستکاری فعالیت سیستم دهلیزی بر حافظه فضایی دیداری کودکان بیش فعال -نقص توجه انجام گرفت.

شرکت کنندگان پژوهش حاضر 24 کودک بیش فعال - نقص توجه بودند که پس از تکمیل پرسشنامه کانرز معلمان،  مصاحبه بالینی با والدین و بر اساس ملاک های ورود به مطالعه برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند. کودکان در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش حاضر نرم افزار کرسی بلک (CBT) برای سنجش متغیر حافظه فضایی دیداری بود. همچنین برای گروه آزمایش 10 جلسه تمرینات چرخشی، تعادلی و ترکیبی منتخب جهت افزایش فعالیت سیستم دهلیزی در نظر گرفته شد. شرکت کنندگان درجلسه پیش آزمون و پس آزمون قرار گرفتند و نتایج آنها ثبت گردید. داده های پژوهش توسط نرم افزار  SPSS نسخه 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ‏ها: 

نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین نمرات گروه‏ ها در متغیر حافظه فضایی دیداری در مرحله پیش آزمون تفاوت معنی داری وجود ندارد (0/05>p). نتایج تحلیل واریانس با اندازه ‏های تکراری نشان داد اثر اصلی مراحل ارزیابی (پیش آزمون، پس آزمون) معنادار است (0/05<p). همچنین اثر اصلی گروه (4/93=(21/ 1)F) معنادار شد. مقایسه میانگین ‏ها نشان داد آزمودنی‏های گروه آزمایش نمره حافظه فضایی دیداری بهتری نسبت به گروه کنترل داشتند. اثر تعاملی گروه × مراحل ارزیابی نیز معنادار است. نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد میانگین نمره حافظه فضایی دیداری گروه آزمایش در مرحله پس آزمون بهتر از گروه کنترل بود.

 
افزایش فعالیت سیستم دهلیزی با استفاده از تمرینات حرکتی طراحی شده باعث بهبود حافظه فضایی دیداری کودکان بیش فعال- نقص توجه می شود. بنابراین آموزش مبتنی بر افزایش فعالیت سیستم دهلیزی می تواند برای بهبود حافظه فضایی دیداری این کودکان مفید واقع شود.