بررسی تاثیر تغییرات ارتفاع آب در آبگیرهای عمقی

استفاده از آبگیرهای دریایی با هدف تامین آب مورد نیاز کارخانه های نمکزدایی، نیروگاه ها و صنایع ساحلی از دریا، در سالهای اخیر بسیار متداول گشته است. علاوه بر کمیت و کیفیت مطلوب آب برداشت شده، آبگیری از دریا باید به نحوی انجام گیرد از لحاظ محیط زیستی نیز پیامدهای نامطلوبی به همراه نداشته باشد. سازه های آبگیر به طور کلی به دو گروه آبگیرهای مستقیم و غیرمستقیم تقسیم می شوند. عملکرد آبگیرهای مستقیم به شدت تحت تاثیر شرایط دریا از جمله نوسانات تراز سطح آب دریا و هیدرودینامیک جریان و امواج قرار دارد. در طراحی آبگیرهای مستقیم و عمقی، تعیین ابعاد دهانه آبگیر، ارتفاع دهانه از کف و تاثیر تغییرات تراز آب دریا بر دبی برداشت آب مسایلی چالش برانگیز محسوب می گردند. نوسانات سطح آب دریا که می تواند ناشی از جزر و مد، تغییرات اقلیمی و گرمایش جهانی زمین باشد، اختلال در کارکرد محیط زیستی آبگیرهای عمقی را به همراه خواهد داشت. در این پژوهش با مدلسازی آزمایشگاهی و عددی دهانه آبگیر تاثیر تغییرات تراز آب بر عملکرد هیدرولیکی دهانه آبگیر، در محدوده میدان نزدیک مورد مطالعه قرار گرفته است. برای این منظور، از تاثیرات لایه بندی محیط، امواج و جریانات محیطی صرفنظر شده و صرفا اثر تغییرات عمق آب در محیط ساکن و همگن، برسرعت آبگیری در دهانه آبگیر، مجاورت سطح آب و نزدیک بستر مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج مدلسازی نشان می دهد که تاثیر افزایش عمق و پیرو آب دبی برداشت بر سرعت جریان در سطح آب بیشتر از سرعت در مجاورت بستر بوده و در همه موارد روابط بی بعد توسعه داده شده از یک الگوی خطی پیروی می کنند.