بررسی ارتباط بین عملکرد اندام فوقانی با میزان مشارکت و استقلال در فعالیت های روزمره زندگی افراد با سابقه سکته مغزی

 اختلال حرکتی اندام فوقانی به عنوان یکی از شایع ترین پیامدهای سکته مغزی است که به عنوان بخشی از کارکردهای حرکتی، پایه لازم برای اجرای آکیوپیشن های مختلف و به دنبال آن مشارکت است، از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط بین عملکرد اندام فوقانی با سطح مشارکت و استقلال در فعالیت های روزمره زندگی افراد با سابقه سکته مغزی انجام شد.

این مطالعه از نوع همبستگی مقطعی بود و نمونه گیری به روش در دسترس انجام شد.83 نفر ازافراد با سابقه سکته مغزی مراجعه کننده به بخش های کاردرمانی دانشگاه علوم بهزیستی وتوان بخشی که کمتر از دو سال از سکته آن ها گذشته بود انتخاب شدند. عملکرد اندام فوقانی توسط فوگل مایر و استقلال در فعالیت های روزمره زندگی به وسیله مقیاس اندازه گیری استقلال عملکردی (FIM) و مشارکت به وسیله پرسش نامه ایرانی مشارکت (IPQ) ارزیابی شد. آنالیز داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 23 با استفاده از آزمون همبستگی اسپیرمن انجام گرفت.

نتایج نشان دهنده همبستگی متوسط، همسو و معنا داری بین عملکرد اندام فوقانی و مشارکت(0/315= P<0/003 ، r) و همبستگی قوی، همسو و معناداری بین عملکرد اندام فوقانی و استقلال در فعالیت های روزمره زندگی (0/625= P<00/001 ، r) بود.

ارتباط میان عملکرد اندام فوقانی و استقلال در فعالیت های روزمره زندگی معنادار قوی است بنابرین با بهبود و کارایی بیشتر اندام فوقانی استقلال درفعالیت های روزمره زندگی افراد با سابقه سکته مغزی نیز افزایش می یابد. ارتباط میان عملکرد اندام فوقانی و مشارکت معنادار متوسط است پس برای افزایش و بهبود مشارکت افراد با سابقه سکته مغزی در کنار توانمندی حرکتی اندام فوقانی دیگر عوامل را نیز باید در نظر گرفت.