بازتعریف شاخص های مکانی ارتقاء دهنده ی پایداری اجتماعی با رویکرد راهبرد بازآفرینی شهری در بافت تاریخی شهر سنندج

وسعت بافت های تاریخی و فرسوده در ایران و کم توجهی به لایه های اجتماعی در تشخیص اینگونه بافت ها، لزوم پرداختن  به حوزه های اجتماعی و مکان را روشن می سازد. رویکرد اخیر، «بازآفرینی شهری» است که دید جامعی به بافت های تاریخی و حفاظت آن دارد. هدف این پژوهش بازتعریف شاخص های مکانی ارتقاء دهنده ی پایداری اجتماعی با رویکرد بازآفرینی شهری در بافت تاریخی شهر سنندج می باشد. روش تحقیق به صورت توصیفی - تحلیلی و نوع آن کاربردی می باشد. نمونه گیری به صورت تصادفی بوده و با فرمول کوکران ، 400 نفر برای پرسشگری انتخاب شدند. داده های بدست آمده از طریق نرم افزارهای SPSS و AMOS تجزیه و تحلیل شدند. نتایج  نشان داد که شاخص های تنوع فعالیتی، تراکم و فشردگی، طراحی منظر محله به ترتیب با ارزش عددی «0.854، 0.748، 0.871» بیشترین تاثیر را بر ابعاد فعالیت پذیری، انسجام فضایی - کالبدی و عدالت مندی دارند. همچنین شاخص های مربوط به «هویت مندی»  با میانگین عددی 0.730و شاخص های مربوط به «عدالت مندی» با میانگین عددی 0.691 بیشترین تاثیر را بر پایداری اجتماعی بافت ناکارآمد مرکزی شهر سنندج دارند.