رویکرد های ساخت ایمپلنت های استخوانی برپایه فوم تیتانیومی

ساختارهای متخلخل از جنس تیتانیوم علاوه بر خواص جالب توجه این فلز به دلیل فراهم ساختن مدول الاستیک پایین تر نسبت به سایر زیست فلزات، کاهش چشمگیر پدیده محافظت تنشی و برقراری پیوند مناسب با استخوان بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. باتوجه به اینکه کارایی ایمپلنت های متخلخل علاوه بر نوع آلیاژ، تابع ویژگی های ریزساختاری قطعه؛ همانند اندازه حفرات، شکل سلول ها، ضخامت دیواره، توزیع حفرات و چگالی قطعه است، لذا با انتخاب روش ساخت مناسب و کنترل پارامترهای آن می توان به ساختاری بهینه از نظر مطابقت مدول الاستیک ایمپلنت با استخوان و نفوذپذیری مناسب برای رشد سلول های استخوانی دست یافت. با توجه به تاثیرپذیری شدید خواص نهایی ایمپلنت از روش ساخت؛ در مقاله علمی-ترویجی حاضر، خواص مکانیکی حاصل از روش های متفاوت ساخت ایمپلنت های تیتانیومی متخلخل گردآوری شده و مورد ارزیابی قرار گرفته است. در بین روش های متفاوت ساخت، روش هایی چون ساخت افزایشی، تف جوشی جرقه پلاسما و قالب گیری تزریقی فلزات، با انعطاف پذیری بالای خود امکان تولید ساختارهای متخلخل همراه با خواص مکانیکی مناسب را فراهم می نمایند. هرچند به نظر می رسد هزینه بالای روش های ساخت افزایشی در مقایسه با دو روش دیگر، چالشی در برابر تجاری شدن این روش جهت ساخت قطعات متخلخل تیتانیومی باشد.