تحلیل بازنگرانه صد مورد مننژیومهای درون جمجمه ای با توجه خاص به یافته های سی تی اسکن و عوامل موثر در عود

از صد مورد مننژیوم که بین سالهای 1362 تا 1373 عمل شدند، 52 درصد زن و 48 درصد مرد بوده اند. میانگین سنی 12/1±47/4 سال (18 ماه تا 78 سال) بود. سردرد، تشنج، ضعف حرکتی و اختلال بینایی شایعترین علایم بالینی و فلج خفیف یک سویه (همی پارزی)، خیز پاپی، فلج ناقص (پارزی) فاسیال و صغراپتیک شایعترین بافته های بالینی را تشکیل می دادند. در معابنه عصبی 24 درصد از بیماران کاملا طبیعی بودند. در 11 درصد بیماران سابقه پرتو درمانی در زمان کودکی برای درمان کچلی قارچی وجود داشت. خاستگاه (Origin) مننژیوم به ترتیب شیوع عبارت بودند از:پاراساژینال پارافالکس 33 درصد، نحدب مغزی 32 درصد، بال اسفنویید 10 درصد ، پارا وسوپراسلار 7 درصد، شیار بویایی 5 درصد، حفره خلفی 4 درصد، اسفنواربیتال 3 درصد، قاعده تمپورال 3 درصد، پری تور کولار 2 درصد و داخل بطن طرفی 1 درصد بودند. 87 درصد از مننژیومها خوش خیم و 13 درصد آنتی بیک و بدخیم بودند. برای تمام بیماران سی تی اسکن با و با بدون تزریق ماده حاجب انجام شده که وجود انواع سینی اسکن آتی پیک در انواع بدخیم شیوع بیشتری داشته است (0/0005>p)، در آوردن کامل تومور با برداشتن خاستگاه آن (درجه 1) و یا با سوزاندن محل خاستگاه (درجه 2) در 68 درصد موارد، رزکسیون ساب توتال (درجه 4) در 13 درصد موارد و برش نسبی و تکه برداری در اولین عمل جراحی به دلیل شباهت زیاد به گلیومهای مغزی (درجه 5 در 4 درصد موارد صورت پذیرفته است. طی 62 ماه پیگیری 18 درصد عود تومور مشاهده شد. بین میزان برداشتن تومور و عود آن رابطه معکوسی وجود داشت (0/0005>p)؛ بین میزان بدخیمی و عود رابطه مستقیم وجود داشت (0/001>p). بین جنسیت و سن بیماران و عود مننژیوم رابطه ای دیده نشد (0/1>p). با توجه به این نکته که در تعداد زیادی از بیماران یافته بالینی دیده نشد، توصیه می شود در سردردهای مزمن غیر اختصاصی و نیز در انواع صرعها- حتی اگر نتیجه معاینه بالینی طبیعی باشد - بررسی پرتوشناختی (سی تی اسکن با تزریق یا MRI) انجام شود و در اعمال جراحی برای مننژیومها تا حد امکان سعی شود که برش کامل صورت گیرد تا از عود جلوگیری شود.