بررسی تاثیر داروی L-Dopa لیپوزومی و اگزوزوم های مشتق از سلول های SH-Sy5y بر بقای نورون های دوپامیرنژیک از طریق تنظیم بیان ژن های Bdnf و Dat

بیماری پارکینسون یک ناهنجاری نورودژنراتیو پیش رونده می‌باشد که در طی آن نورون‌های دوپامینرژیک در ناحیه جسم سیاه به تدریج از بین می‌روند. اخیرا، روش‌های درمانی ترکیبی به عنوان رویکردهای درمانی موثر بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند. در این مطالعه، اثرات بالقوه اگزوزوم‌های جدا شده از سلول‌های SH-Sy5y و داروی L-Dopa لیپوزومی بر شرایط پاتولوژیکی موش‌های صحرایی مبتلا به پارکینسون بررسی گردید.

25 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در پنج گروه طبقه‌بندی شدند. مدل پارکینسون از طریق تزریق ترکیب 6-OHDA در ناحیه جسم سیاه سمت راست مغز ایجاد شد. اگزوزوم‌های جداسازی شده از سلول‌های SH-Sy5y به تنهایی و همراه با داروی L-Dopa لیپوزومی شده به مدل‌های بیمار تزریق شدند. اثرات تیمارهای صورت گرفته از طریق انجام تست رفتاری، بررسی‌های بافت‌شناسی و بررسی تغییرات بیان دو ژن Bdnf و Dat به روش real-time PCR بررسی گردیدند.

تیمار همزمان مدل‌های بیمار با اگزوزوم و داروی L-Dopa لیپوزومی شده باعث افزایش جمعیت نورون‌های دوپامیرنژیک در ناحیه جسم سیاه مغز گردید. همچنین در مدل‌های تیمار شده با هر دو اگزوزوم و داروی L-Dopa لیپوزومی شده افزایش معنادار سطح بیان ژن‌های Bdnf و Dat مشاهده شد در حالیکه افزایش بیان مشاهده شده در تیمارهای جداگانه از نظر آماری معنادار نبودند (05/0>P).

نتایج مطالعه حاضر نشان دادند که استفاده از داروی L-Dopa به همراه اگزوزم‌های سلول‌های SH-Sy5y اثرات سینرژیک مثبتی بر افزایش بیان ژن‌های Bdnf و Dat داشته و باعث القای تمایز سلول‌های پیش ساز عصبی به نورون‌های دوپامینرژیک و در نتیجه افزایش جمعیت و بقای آنها در ناحیه جسم سیاه مغز می‌گردد.