بررسی مقارنه درمان با محرمات از دیدگاه مذاهب اسلامی

این که درمان بوسیله محرمات برای بیماران جایز است یا نه؟ دیدگاه های متفاوتی بیان شده است. طبق نظر مشهور  فقهای امامیه درمان به وسیله محرمات حرام می باشد چرا که طبق روایات صحیحه، در حرام شفا نیست. وقتی شفایی در حرام نباشد بیمار اصلا به حرام مضطر نمی شود تا بخواهیم به قایده اضطرار تمسک کنیم. اولین کسی که با این دیدگاه مخالفت کرد ابن براج بوده و بعد از آن علامه حلی و فقهای دیگر و در حال حاضر  خیلی از فقهای معاصر هم با نظر ابن براج موافق هستند. آنها بر این نظراند که اگر شفا منحصر به حرام باشد و در صورتی که مندوحه ای در کار نباشد از باب ضرورت می توان آن حرام را مرتکب شد.فقهای اهل سنت نیز مانند فقهای امامیه در این مسئله اختلاف نظر دارند. مشهور فقهای آنها مداوا کردن به وسیله محرمات را حرام می دانند و دلیل آنها هم روایات متعددی است که محرمات را فاقد شفا دانسته اند .و گروهی از آنان می گویند اگر درمانی غیر از محرمات نباشد می توان به وسیله حرام، خود را درمان کرد و دلیلشان هم آیه اضطرار و حدیث لا ضرر است.