سنگ شناسی، زمین شیمی و خاستگاه توده ی گرانیتوئیدی حصاروئیه، غرب زاهدان، جنوب شرق ایران

توده گرانیتوییدی حصاروییه، واقع در فاصله 85 کیلومتری غرب شهر زاهدان، در پهنه زمین درز سیستان برونزد دارد. این توده به صورت استوک های کم وسعت در آمیزه افیولیتی (کرتاسه) و مجموعه های فلیشی (ایوسن) رخنمون دارد. ترکیب سنگ شناسی آن گرانیت، گرانودیوریت و دیوریت است. گرانیت و گرانودیوریت ها بیشتر از کانی های کوارتز، پلاژیوکلاز، ارتوکلاز، بیوتیت و هورنبلند و دیوریت ها بیشتر از پلاژیوکلاز و هورنبلند تشکیل شده اند. این سنگ ها بیشتر دارای بافت دانه ای هستند. این توده دربردارنده برونبوم های مافیک بوده و با دایک های دیوریتی قطع شده است. این برونبوم ها و دایک ها دارای کانی شناسی مشابه با توده اصلی هستند، اما اغلب بافت های دانه ای و دانه ای  پورفیری دارند. بررسی های زمین شیمیایی نشان می دهد که گرانیتویید حصاروییه دارای ماهیت آهکی قلیایی، متاآلومین، با خاستگاه I بوده و در عناصر خاکی نادر سبک (LREE) نسبت به عناصر نادر خاکی سنگین (HREE) و از عناصر سنگ دوست بزرگ یون (LILE) نسبت به عناصر با شدت میدان بالا (HFSE) غنی شده تر هستند. بر پایه نمودارهای زمین ساختی ماگمایی، سنگ های گرانیتوییدی حصاروییه وابسته به محیط های کرانه فعال قاره ای هستند. به نظر می رسد که تشکیل گرانیتویید حصاروییه ناشی از بالا آمدن مذاب های باقی مانده از ذوب بخشی پوسته اقیانوسی نیوتتیس طی برخورد قطعه لوت به قطعه سیستان (به ویژه پوسته اقیانوسی فرورفته سیستان و گوه گوشته روی آن) است و پوسته قاره ای (ته نشست های فلیشی و ماسه سنگ های تیره دگرگون شده) در آلایش ماگمای آن اثر گذار بوده اند.