اثربخشی زوج درمانی گروهی بر صمیمیت جنسی و دلزدگی زناشویی در زوجین دارای تعارضات زناشویی

تعارضات زناشویی امری اجتناب ناپذیر است که در سایه آموزش و مهارت های اجتماعی تا حدی زیادی می توان آن را تقلیل داد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی گروهی بر صمیمیت جنسی و دلزدگی زناشویی زوجین دارای تعارض زناشویی بود.

روش پژوهش، شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و از نظر هدف نیز پژوهشی کاربردی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه زوجین دارای تعارض زناشویی شهر سنندج(30 زوج) در نیمه اول سال 1398 بودند که به صورت تصادفی در 2 گروه آزمایش و کنترل (هر کدام 15 زوج) قرار داده شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه های صمیمیت جنسی بطلانی(1398) و دلزدگی زناشویی پاینز(1996) بود که شرکت کنندگان قبل و بعد از مداخله آن را تکمیل کردند. پایایی ابزار بر اساس آزمون آلفای کرونباخ(88/0) حاصل شد. برای گروه آزمایش 10 جلسه (90 دقیقه ای)  و در هر هفته 1 جلسه و در طی 2 ماه، آموزش زوج درمانی ارایه شد و برای گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نگرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از تحلیل کوواریانس یکراهه و چندراهه استفاده شد.

تحلیل داده ها نشان داد که زوج درمانی گروهی با تاثیر 87/0 و سطح معناداری (001/0< p) موجب بهبود صمیمیت جنسی شده است. همچنین  اموزش زوج درمانی با تاثیر 86/0 موجب کاهش دلزدگی زناشویی زوجین شد (001/0< p).

زوج درمانی گروهی یک مداخله موثر است که باعث بهبود صمیمیت جنسی و کاهش دلزدگی زناشویی زوجین دارای تعارضات زناشویی می شود.