اثر دزیپرامین بر ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موش سوری

در این مطالعه اثر دزیپرامین بر وابستگی ناشی از مورفین و تمایل به مصرف مجدد آن با تست ترجیح مکان شرطی شده) Conditioned Place Preference (CPP)) در موش بررسی شد. ، 3) مورفین/دزیپرامین (12,5 -

در روش اول، در مرحله اول 40 موش در 8 گروه: 1) نرمال سالین، 2) نرمال سالین/مورفین، 5 25 و 50 میلی گرم/کیلو گرم) ، ، 6) دزیپرامین به تنهایی (12,5 - 25 و 50 میلی گرم/کیلو گرم+ مورفین 40 میلی گرم/کیلوگرم)، 8 تقسیم شدند. پس از شرطی شدن، تمایل موش به خانه سیاه و سفید با محاسبه زمان سپری شده در این خانه ها، در روزهای سوم با 2) مورفین/دزیپرامین (دوزهای مختلف) تقسیم - هشتم مقایسه شد. در مرحله دوم، 20 موش در 4 گروه: 1) نرمال سالین/مورفین و 4 شدند. در روش دوم، موش ها تحت یک مرحله ترک قرارگرفته و پس از آن دوز یادآوری 10 میلی گرم/گیلوگرم تجویز گردید و تمایل موش به خانه سفید ارزیابی شد. تایید شد. در روش اول، ، CPP

اعتیاد حیوانات بعد از تجویز مورفین (40 میلی گرم/کیلوگرم برای چهار روز) ، در دستگاه دزپیرامین با دوزهای 25 و 50 میلی گرم/کیلوگرم به طور قابل توجهی تمایل به مورفین را کاهش داد و این دوزها در روش دوم، به طور قابل توجهی برگشت مجدد به مورفین را کاهش دادند. دزپیرامین 12,5 میلی گرم/کیلوگرم منجر به کاهش بازگشت مجدد به مورفین نشد.

دزیپرامین می تواند ترجیح مکان و وابستگی جسمی به مورفین را مهار کند.