پایش و ارزیابی زیست پذیری در روستاهای پیرامون شهر میاندوآب

هدف از تحقیق حاضر، پایش و ارزیابی زیست پذیری در روستاهای پیرامون شهر میاندوآب می باشد، بنابراین از حیث هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی- تحلیلی و از دید بنیان فسلفی ترکیبی (آمیخته) است و همچنین به لحاظ روش های جمع آوری داده ها، پژوهشی کتابخانه ای- میدانی محسوب می شود. محدوده مورد مطالعه شامل 23 روستای در شعاع 5 کیلومتری شهر میاندوآب است که طبق سرشماری سال 1395 دارای 28866 نفر جمعیت و 8404 خانوار می باشند. حجم نمونه، دو گروه سرپرستان خانوار، کارشناسان و مدیران روستایی را شامل می شود که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 367 خانوار روستایی به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. رتبه بندی روستاها از نظر زیست پذیری با استفاده از روش SAW انجام پذیرفته است. در ادامه جهت مطالعه دقیق ذهنیت ها در خصوص عوامل موثر در زیست پذیری روستاهای پیرامون شهر میاندوآب از روش ترکیبی کیو (Q) و تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد، روستاهای شبیلوی سفلی و شبیلوی علیا به ترتیب با نمره نهایی 100/0 و 098/0 رتبه های اول و دوم را از نظر زیست پذیری به خود اختصاص داده اند. همچنین روستای سوگلی تپه با نمره نهایی 095/0 و گاومیش گلی با نمره نهایی 093/0 در رتبه های بعدی قرار دارند. در این بین روستاهای خیرآباد با نمره نهایی 061/0، دولت آباد با نمره نهایی 063/0 و هویه خان با نمره نهایی 065/0 در رتبه های آخر از نظر زیست پذیری در بین روستاهای نمونه تحقیق قرار دارند. مهم ترین عوامل تاثیرگذار در تفاوت فضایی روستاها از نظر زیست پذیری عبارتند از: 1) سهولت دسترسی و وجود منابع آبی، 2) بالا بودن سطح اشتغال و درآمد، 3) وجود فرصت های مشارکت و همیاری گروه-های مردمی، 4) اعتماد روستاییان به یکدیگر در محیط روستا و 5) مسئولیت پذیری روستاییان در قبال جلوگیری از آلودگی محیط روستا. در این میان عامل اول با مقدار ویژه 12/4 و درصد واریانس 38/19بیشترین تاثیر را در این زمینه داشته است.