تجلی قرآن کریم در آیینه شعر احمد عزیزی؛ با نگاهی به مثنوی کفش های مکاشفه

شعر، افزون بر آن که عواطف و احساسات درونی شاعر را بیان می کند، ترجمانی است از آموزه های وی که به گونه های مختلف بر زبان جاری می شود. در این رهگذر، قرآن کریم و مفاهیم ارزنده ی آن، به عنوان یکی از آموخته های دینی، در آثار شاعران هر دوره ای، حضوری چشمگیر داشته و به زبان آنان قداست ویژه ای داده است. احمد عزیزی از جمله شاعرانی است که در سروده هایش، متاثر از کلام وحی است و جنبه های ادبی آیات قرآنی را با متون شعری خود درآمیخته و تصاویری بدیع را به مخاطبان خویش عرضه نموده است. آن چه در این پژوهش با شیوه ی تحلیلی- توصیفی به تشریح آن خواهیم پرداخت، بررسی این مساله است که احمد عزیزی چگونه توانسته آموخته های قرآنی را در لابه لای اشعار خود به کار برد؟ و میزان توفیق وی در این زمینه تا چه حد است؟ نتایج این پژوهش گویای آن است که احمد عزیزی با الهام از ظرافت های موجود در آیات آسمانی؛ مفردات، ترکیبات، مضامین، اندیشه ها، شخصیت ها و حوادث قرآنی را با مهارت خاصی در خدمت اندیشه های امروزین درآورده و به زبان شاعرانه ی خویش، جلوه ای ویژه بخشیده است، این در حالی است که شاعر گاهی به نوعی تعامل ساده میان «متن غایب» و «متن حاضر»  نیز بسنده نموده که نقش خلاقیت در آن چندان پر رنگ نیست.