بررسی قدرت رادیوگرافی conventional (بایت وینگ) در تشخیص پوسیدگی ثانویه زیر ترمیم های کامپوزیتی در حفرات کلاس II با بیس کامپوزیت flowable

یکی از مشکلاتی که در دندانپزشکی مطرح است، تشخیص پوسیدگی های ثانویه زیر ترمیم های کلاس II پرشده با کامپوزیت فلو می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی قدرت رادیوگرافیconventional(بایت وینگ) در تشخیص پوسیدگی ثانویه زیر ترمیم های کامپوزیتی در حفرات کلاس II با بیس کامپوزیت flowable انجام گرفت.

 مطالعه حاضر به روش تجربی-آزمایشگاهی و از نظر هدف کاربردی که جامعه آماری مطالعه شامل 32 دندان کشیده شده ی پرمولار فک بالا انسان ،که از این تعداد 64 سطح پروگزیمال سالم به عنوان نمونه انتخاب و به 4 گروه مساوی که هرگروه دربرگیرنده 16 سطح پروگزیمال است،شامل:شاهد،مورد1،مورد2، مورد3 تقسیم شدند و روش نمونه گیری مبتنی بر هدف بود. سطوح مورد مطالعه جهت ترمیم کلاسII  آماده سازی و با بیس کامپوزیتflowable  ترمیم شدند. پوسیدگی های مصنوعی به روش PH cycling  به وسیله ی محلول های کاریوژنیک (cariogenic solution) ایجاد شد. سپس دندان در بلوک های پوتی به صورت دوبه دو، مانت شدند و رادیوگرافی هایی تهیه شد. تصاویر به صورت random وblind در اختیار مشاهده گر (یک رادیولوژیست فک وصورت و یک متخصص ترمیمی) قرار داده و بررسی شد و وجود یا عدم وجود پوسیدگی در فرم های اطلاعاتی به صورت(دارد-ندارد-نامشخص) تعیین شد. پس از انجام بررسی ها و مشاهدات فوق، تصاویر به دو گروه، ppv  وnpv محاسبه گردیده و با آزمون، نسبت ها مورد قضاوت قرار گرفتند و با استفاده از گزینه ی pair sensitivity power analysis نرم افزار PASS18  مقایسه گردید.

نتایج در این تحقیق نشان داد که رادیوگرافی دیجیتال تعداد10 نمونه یا 15/6٪ و رادیوگرافی آنالوگ در 12نمونه یا 18/7٪ تشخیص ناصحیح (F.P+F.N) داشته اند و آزمون نسبت ها نشان داد که این اختلاف در این دو روش رادیوگرافی به لحاظ آماری معنی دار نبود. (0/9>P)

  درتشخیص پوسیدگی ثانویه زیر ترمیم های کامپوزیتی در حفرات کلاس II با بیس کامپوزیتflowable   رادیوگرافی دیجیتال وConventional دارای قدرت مشابه می باشند.