مواجهه شیخ طوسی با احادیث متعارض؛ (باب وقت المغرب 149 تا باب عددالفصول فی الاذان و ‏الاقامه 167‏)‏

حدیث، دومین منبع و ماخذ دین است که پس از قرآن، در شناختن و شناساندن اسلام و شکل گیری و ‏بالندگی علوم اسلامی بیشترین سهم را دارد و به جرات میتوان گفت که تعدادی از پرسش ها درباره اسلام، به ‏حدیث و سنت برمی گردد و بررسی این پرسش ها و دست یابی به قواعدی روشن ضروری به نظر می رسد. یکی از ‏مواردی که در دانش حدیث و در قلمرو دانش اصول مطرح می شود، وجود احادیث متعارض است. اهمیت و ‏بررسی و توجه به احادیث متعارض از آن جا نشات می گیرد که دو حدیث متعارض روایت شده از معصوم (ع) ‏را نمی توان به آسانی رها کرد.در این پژوهش، به نحوه مواجهه شیخ طوسی در حل تعارض احادیث باب وقت المغرب تا احادیث باب ‏عددالفصول فی الاذان و الاقامه می پردازد. یافته های پژوهش حاکی از این است که مولف در این احادیث، راه ‏جمع تعارض را نشان داده و در پرهیز از طرح روایات کوشش نموده است و از این رو، درصدد است تا حد ‏ممکن راهی برای جمع روایات بیابد. ‏‏ ‏