فرماسیون رویکرد پارادایمی در بررسی معرفت شناختی تحولات توسعه ای ایران در دوران جدید (سطوح نظری)

پژوهش حاضر با هدف فرماسیون رویکرد پارادایمی جدید در بررسی معرفت شناختی تحولات توسعه ای ایران (سطوح نظری) و با پایگاهی اکتشافی صورت گرفته است. روش پژوهش؛ روش کیفی کنش پژوهی و در معنای استقرای پراگماتیستی آن بوده است. تکنیک های مورد استفاده در گردآوری داده ها فنون کتابخانه ای و استنادی بوده، و تحلیل داده ها با استفاده از فنون کیفی؛ تحلیل عناصر، تحلیل دیالکتیکی و تحلیل مفهومی و منطقی صورت گرفته است. یافته ها در سطوح نظری پژوهش با چرایی و چگونگی پیکربندی رویکرد پارادایمی جدید در بررسی معرفت شناختی تحولات توسعه ای مرتبط است. فرماسیون رویکرد پارادایمی جدید تحت عنوان رویکرد تفسیری توسعه، با بهره گیری از عناصر خلاقیت پارادایمی و تخیل جامعه شناختی از طریق ابزارهای نظری معرفت شناسی نظری و ویرایش نظری صورت گرفته است تا راهنمای پارادایمی پژوهش در بررسی واقعیت های پراگماتیستی توسعه باشد. نتایجنشان دادند؛ در چارچوب رویکرد تفسیری توسعه و در ساختارشدگی تحولات توسعه ای جدید؛ عنصر خود دیالکتیکی تفسیرگرا به عنوان نمود معرفت شناختی انسان مدرن یا کنشگران خلاق، مهم ترین عنصر حساس پارادایمی است که بروز و ظهور آن، نیازمند بستر و منظومه معرفتی با تعدادی عناصر حساس و مهم معرفتی بوده، تا بتواند با برسازی هم کنشی های اجتماعی متناسب با تحولات توسعه ای جدید، واقعیت های توسعه ای جدید را برسازی کند، در حالیکه چنین مناسبات معرفت شناختی اجتماعی، در سامان معرفتی ایران با چالش های درهم تنیده هستی شناختی، روش شناختی مواجه بوده است.