تاب آوری، سرمایه ای برای پیشگیری از جرم و کاهش آسیب های اجتماعی

پیچیدگی روزافزون جوامع و وجود شرایط استرس زا ممکن است زمینه ای برای بروز رفتارهای نابهنجار و آسیب های اجتماعی باشد. از آنجا که این عوامل جزء جدایی ناپذیر زندگی هستند می توان با ایجاد و تقویت سرمایه های روانی افراد آنها را در مقابل این شرایط آسیب ناپذیر کرد. یکی از این قابلیت ها تاب آوری است. هدف پژوهش حاضر مروری بر تعریف این مفهوم، شناسایی آن و مولفه های مرتبط با آن است. واژه تاب آوری شامل مفهوم انعطاف پذیری، بازگشت به حالت اولیه پس از رویارویی با شرایط ناگوار است. تاب آوری به عنوان یک ضربه گیر شناسایی شده است که عوامل خطر آفرین را حذف نمی کند ولی به افراد کمک می کند که تا با آنها به نحوه موثرتری مواجه شوند. تاریخچه مطالعات مربوط به تاب آوری مورد بررسی قرار می گیرد. این پژوهش به صورت مروری و با روش کتابخانه ای انجام پذیرفت. مولفه های مرتبط با تاب آوری شامل عامل خطرآفرین یا مخاطره آمیز، ساز و کار یا عامل حفاظتی، ساز و کار آسیب پذیری و همچنین آسیب ناپذیری اشاره می گردد. ویژگی های افراد تاب آور مورد بررسی قرار می گیرد. تاب آوری در مورد کسانی بکار می رود که در معرض خطر قرار می گیرند ولی دچار اختلال نمی شوند. مواجه شدن با خطر شرط لازم برای آسیب پذیری هست اما شرط کافی نیست . تاب آوری به عنوان یک عامل پیشگیری کننده در برخی از آسیب های اجتماعی مانند اعتیاد، بزهکاری و رفتار های ضد اجتماعی شناسایی گردیده است.