گسترش سرخس عقابی و پاسخ آن به خصوصیات خاک در مراتع ییلاقی بندپی بابل، استان مازندران

سرخس عقابی (Pteridium aquilinum) در قاره های مختلف جهان و نیز در ایران در ناحیه رویشی هیرکانی پراکنش دارد. گسترش این گیاه مشکلاتی را در مدیریت جنگل، مرتع و اراضی کشاورزی ایجاد می کند. با توجه به نفوذ این گیاه به مراتع ییلاقی در بندپی بابل در استان مازندران، این تحقیق به وضعیت گسترش این گیاه و دامنه تحمل آن به خصوصیات خاک پرداخته است. اندازه گیری درصد تاج پوشش، تراکم، ارتفاع و زی توده سرخس عقابی و نمونه گیری خاک در چهار تیپ گیاهی منطقه شامل جنگل راش، دو تیپ مرتع مشجر و علفزار انجام شد. نتایج نشان داد که سرخس عقابی توانسته در منطقه میانگین تاج پوشش بین 50 تا 75 درصد، میانگین تراکم 12 تا 37 پایه در مترمربع، و میانگین ارتفاع 50 تا 90 سانتی متر را ایجاد نماید. این گیاه در یک فصل رویش توانایی تولید 4 تا 7 تن زی توده هوایی در هکتار را داشته است. به جز ارتفاع اندام هوایی سایر خصوصیات گیاه به طور معنی داری در توده های این گیاه در علفزار بیشتر از مراتع مشجر و جنگل بوده است. خاک مناطق تحت هجوم سرخس عقابی نسبت به مراتع منطقه که هنوز گیاه در آنها گسترش نیافته به طور معنی داری دارای ماده آلی، ازت و هدایت الکتریکی بیشتر اما اسیدیته کمتر بودند. سرخس عقابی در شرایط اسیدی و مرطوب خاک دارای  بهینه بوده است. در مدیریت مراتع منطقه باید به کنترل این گیاه اقدام نمود تا گسترش آن موجب بلا استفاده ماندن سطح وسیعی از مراتع منطقه نگردد.