گفتمان هژمونیک انقلاب اسلامی و خرده گفتمان های درونی نظام جمهوری اسلامی ایران در دوران رهبری امام خمینی (ره)

هدف این تحقیق، شناسایی ظرفیت ها و قابلیت های موثر در استمرار گفتمان انقلاب اسلامی ایران به عنوان یک گفتمان فراگیر است.

این مقاله با پیروی از روش کیفی و جمع آوری داده ها از منابع کتابخانه ای و اسناد نوشتاری و بهره گیری از تحلیل گفتمانی به این سوال پاسخ می دهد که گفتمان انقلاب اسلامی چگونه از رهگذر تعامل با خرده گفتمان های درونی خود توانسته به حیات خود ادامه دهد؟

جمهوری اسلامی از بدو تاسیس و در طی دوران زعامت بنیانگذار کبیر انقلاب در دهه ی اول موسوم به دوره ی تثبیت، شاهد رقابت خرده گفتمان های دموکراتیک اسلام سیاسی و آرمانگرایی اسلامی انقلابی بود که هریک توانستند در مقاطعی با تثبیت مفاهیم و باورهای اصلی خود با معنابخشی و مشروع سازی دال های شناور، گفتمان خود را استیلا و برتری بخشند.

گفتمان انقلاب اسلامی، صرف نظر از این منازعات درون گفتمانی در برخی مقاطع زمانی، به دلیل فراگیری و تعمیق دقایق گفتمانی اش در ذهنیت توده های عظیم مردمی و وفاداری گفتمان های درونی آن به دال مرکزی گفتمان (اسلام)، در دسترس بودن و عاملیت سوژه سیاسی(نقش و جایگاه برتر امام) دچار توقف و انسداد نشد و توانست ضمن تداوم حیات، بستری برای بازتولید خرده گفتمان هایی رقیب در دهه های آتی فراهم آورد.