تاثیر مدل سازی ویدئویی رهنمودی بر کاهش نشانگان کودکان اتیستیک

 اختلال طیف اتیسم در DSM-V، به صورت نقص هایی برگشتی در ارتباط اجتماعی مثل نقص هایی در تعاملات اجتماعی، مشکلاتی در مهارت های ارتباطی غیرکلامی، مشکلاتی در درک روابط، رفتارها و علایق تکراری و محدود مثل کوبیدن سر یا چرخیدن تعریف می شود. در این میان از ضعف ارتباطات به عنوان مهم ترین مسئله در این اختلال یاد می شود. پژوهش حاضر باهدف بررسی تاثیر مدل سازی ویدیویی رهنمودی بر کاهش نشانگان کودکان اتیستیک انجام شد.

پژوهش حاضر از شیوه نیمه تجربی با استفاده از گروه آزمایشی و گروه گواه استفاده کرده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کودکان دارای اختلال طیف اتیسم در دامنه سنی چهار تا هشت سال بود که از سال 1394 تا 1396 در مرکز تهران اتیسم تحت درمان قرار داشتند. روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس برای انتخاب و تصادفی سازی برای انتساب اعضای نمونه استفاده شد. درنهایت و با توجه به معیارهای ورود دوازده کودک انتخاب و در گروه ها (هر گروه 6 نفر) جای گذاری شدند. یک قطعه ویدیویی که پیش تر به منظور یاد دهی مهارت های ارتباطی و اجتماعی به صورت مدل سازی رهنمودی تهیه شده بود، طی 24 جلسه 30دقیقه ای به شرکت کنندگان ارایه شد. پیش و پس از ارایه مداخله، شرکت کنندگان ازلحاظ مهارت های مذکور آزموده شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس درجه بندی اتیسم گیلیام (گارز)(2002) و پرسشنامه نیمرخ حسی (1997) بود. داده های گردآوری شده با روش آماری آنالیز کوواریانس چندمتغیره با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 تحلیل شدند.

منطبق بر نتایج آزمون آماری مشخص شد بین میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایش و کنترل با تعدیل اثر پیش آزمون در متغیرهای ارتباطات و تعامل تفاوت معناداری وجود داشت (0٫05>p)، در حالی که پاسخ های هیجانی تفاوت معناداری در نمرات پس آزمون با تعدیل اثر پیش آزمون نداشت.

یافته های پژوهش حاضر بر اثربخشی مدل سازی ویدیویی رهنمودی بر کاهش مشکلات ارتباطی و تعاملات کودکان اتیستیک تاکید دارد.