مقایسه تاثیر لیزین هیدروکلراید و بایولیز سولفات بر عملکرد، پاسخ ایمنی، فراسنجه های خونی و استخوانی جوجه های گوشتی

در آزمایش حاضر تاثیر بایولیز سولفات در مقایسه با لیزین هیدروکلراید بر عملکرد، پاسخ ایمنی، فراسنجه های خونی و استخوانی جوجه های گوشتی مورد مقایسه قرار گرفت. تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس-308 (مخلوط مساوی نر و ماده) در قالب طرح کاملا تصادفی به پنج تیمار دارای پنج تکرار و 8 قطعه در هر تکرار اختصاص داده شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1) 100 درصد لیزین مکمل جیره از ال-لیزین هیدروکلراید تامین شد (جیره پایه یا شاهد)، 2) 75 درصد لیزین مکمل جیره توسط ال-لیزین هیدروکلراید و 25 درصد توسط بایولیز سولفات تامین شد، 3) 50 درصد لیزین مکمل جیره توسط ال-لیزین هیدروکلراید و 50 درصد توسط بایولیز سولفات تامین شد، 4) 25 درصد لیزین مکمل جیره توسط ال-لیزین هیدروکلراید و 75 درصد توسط بایولیز سولفات تامین شد، 5) 100 درصد لیزین مکمل جیره توسط بایولیز سولفات تامین شد. طی دوره 42-1 روزگی، مصرف خوراک و وزن بدن جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی سطح 100 درصد بایولیز سولفات نسبت به وزن بدن جوجه های گروه شاهد بیشتر بود و جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی سطوح 25 و 75 درصد بایولیز سولفات ضریب تبدیل خوراک بالاتری داشتند (05/0  <p). تیتر آنتی بادی علیه آنفلوآنزا، درصد کلسیم و فسفر، طول، وزن و شاخص استخوان در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی سطح 100 درصد بایولیز سولفات نسبت به مقادیر جوجه های گروه شاهد بیشتر بود (05/0  <p). به طور کلی تامین کل لیزین جیره جوجه‌های گوشتی از بایولیز سولفات در مقایسه با ال-لیزین هیدروکلراید سبب افزایش خوراک مصرفی، بهبود پاسخ ایمنی و فراسنجه های استخوانی جوجه‌های گوشتی شد ولی بر وزن بدن تاثیر نداشت. با وجود قیمت کمتر بایولیز سولفات، گنجاندن آن در جیره منجر به کاهش نسبت درآمد به هزینه شد و از لحاظ اقتصادی به صرفه نیست.