مقایسه دو شیوه تمرین تداومی و تناوبی به مدت هشت هفته بر آپلین 13 و فاکتور رشد فیبرو بلاستی در رت های سالمند

هدف از پژوهش حاضر مقایسه دو شیوه تمرین تداومی و تناوبی به مدت هشت هفته بر آپلین 13 و فاکتور رشد فیبرو بلاستی در رت های سالمند بود.

در این تحقیق تعداد 30 موش نر سالمند، که به طور تصادفی در سه گروه تمرین تداومی (10 سر)، تمرین تناوبی (10 سر) و گروه کنترل (10 سر) قرار گرفتند. مداخلات به مدت 8 هفته انجام شد. جهت بررسی متغیرهای تحقیق (آپلین 13 و  فاکتور رشد فیبروبلاستی) 72 ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه پروتکل 3 میلی لیتر خون از دم موش های نر سالمند خون گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از تحلیل واریانس یک راهه ANOVA و آزمون تعقیبی توکی برای همگن بودن واریانس گروه ها استفاده شد و انجام آزمون های آماری از نرم افزار 17 SPSS در سطح معنی داری 05/0= Pاستفاده شد.

آپلین 13 در گروه تمرین تداومی افزایش معنی داری داشت (05/0<p). فاکتور رشد فیبرو بلاستی در گروه تمرین تداومی افزایش معنی داری داشت (05/0<p). آپلین 13 در گروه تمرین تناوبی افزایش معنی داری داشت (05/0<p). فاکتور رشد فیبروبلاستی در گروه تمرین تناوبی افزایش معنی داری داشت (05/0<p). درگروه کنترل تغییر معنی داری مشاهده نشد.

نتایج این تحقیق نشان داد هشت هفته تمرین تداومی و تناوبی باعث افزایش معنی داری در سطوح آپلین 13 و فاکتور رشد فیبرو بلاستی آنژیوژنز موش های نر سالمند شد. بنابراین می توان از این تمرینات و به ویژه تمرین تناوبی به عنوان روشی مناسب برای افزایش رگزایی در سالمندان استفاده کرد.