نگرشی به جایگاه پیاده مداری در فضای شهری با تمرکز بر حس- دلبستگی به مکان؛ نمونه ی موردی: خیابان قارن ساری

امروزه طرحهای توسعه ی شهری در گسستی عمیق با سنت گذشته ی خود و با محوریت حرکت سواره در فضای شهری و کمرنگ شدن حضور عابران پیاده شکل گرفته اند. این امر موجب کاهش تعاملات اجتماعی، کیفیت، امنیت، سرزندگی و... در فضای شهری شده است. به نظر میرسد، خلق فرصت قدمزدن با احداث پیاده راه در شهرهای معاصر رویکردی مناسب در جهت ایجاد و ارتقای حس دلبستگی به فضای شهری باشد. از اینرو در پژوهش حاضر، خیابان قارن ساری به عنوان یکی از خیابانهای اصلی که مرکز تجاری این شهر نیز محسوب میگردد؛ به عنوان نمونه ی موردی پژوهش، با هدف ارزیابی اثر اجرای طرح پیاده راه، بر دلبستگی به فضای شهری اجرا گردید. پژوهش حاضر از نظر ماهیت، توصیفی- تحلیلی و از لحاظ روش، پیمایشی محسوب میشود. جامعهی آماری تحقیق شامل مراجعان پیاده و سواره ی خیابان قارن ساری بودند که تعداد نمونه ی آماری با استفاده از فرمول کوکران 055 نفر محاسبه گردید؛ همچنین ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ی محقق ساخته بوده است که با آلفای کرونباخ 56802 تایید گشت. در انتها جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و از روش آزمون T -استیودنت استفاده گردید. نتایج حاصل حاکی از آنست که فاکتورهای آشنایی و خوانایی در این خیابان در شرایط مطلوبی بوده و فاکتورهای قلمرویابی و شخصی سازی در شرایط مطلوبی قرار ندارند که این امر موجب قرارگرفتن شاخص تعامل شناختی در بالاترین رتبه و شاخص تعامل رفتاری در پایین ترین رتبه شده است.