بررسی اثربخشی مخارج دولت و مالیات طی ادوار تجاری: کاربرد مدل خودرگرسیون برداری آستانه ای

یکی از مهم ترین فاکتورها که دولت ها و سیاست گذاران اقتصادی با اتکا به آن دست به اعمال سیاست مالی می زنند، ضریب فزاینده سیاست مالی است. این ضریب که میزان اثربخشی سیاست مالی در تحریک تولید و تثبیت اقتصادی را نشان می دهد همواره جزء مباحث پرمناقشه بین اقتصاددانان و پژوهشگران بوده است، زیرا هیچ توافق نظری در مورد اندازه این ضریب وجود ندارد، لذا پژوهشگران متعددی سعی در برآورد تجربی ضریب فزاینده سیاست مالی پرداخته اند، این تلاش که بعد از بحران جهانی 2008-2007 به علت نقش     به سزای این ابزار سیاستی در کاهش بحران ها دوچندان شده است، موضوع و هدف اصلی مطالعه حاضر است؛ لذا این مقاله در همین راستا با استفاده از داده های فصلی اقتصاد ایران طی دوره زمانی1369:1-1396:4، با به کارگیری مدل غیرخطی خودرگرسیون برداری آستانه ای به برآورد ضریب فزاینده آنی وتجمعی (10 و 20 فصل) سیاست مالی پرداخته است. نتایج حاصل از آزمون ریشه واحد غیرخطی  و آزمون هم انباشتگی غیرخطی   نشان داد که درجه انباشتگی بعضی از متغیرهای مورد استفاده در تحقیق غیرخطی است، همچنین رابطه هم انباشتگی بین متغیرهای مورد استفاده از یک رابطه غیرخطی تبعیت می کند، همچنین تخمین مدل خودرگرسیون برداری آستانه ای و برآورد توابع واکنش ضربه غیرخطی شبیه سازی و بوت استراپ شده نشان داد که ضریب فزاینده مخارج عمرانی و جاری دولت در دوره رکود بزرگ تر از دوره رونق است این موضوع برای مالیات برعکس می باشد، همچنین بزرگ ترین ضریب فزاینده در بین سه ابزار سیاست مالی مربوط به مخارج جاری دولت است.