اثربخشی آموزش مهارت همدلی بر صمیمیت، سازگاری زناشویی و گرایش به معنویت در زنان دارای همسر معتاد

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت همدلی بر صمیمیت، سازگاری زناشویی و گرایش به معنویت در زنان دارای همسر معتاد انجام شد.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زنان دارای همسر معتاد شهرستان بابل در سال 1397 بود. با عنایت به شبه آزمایشی بودن طرح، نمونه ای به حجم 30 نفر با توجه به معیارهای شمول از بین افراد جامعه آماری به صورت در دسترس انتخاب شدند. اعضای نمونه به صورت جایگزینی تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. سپس شرکت کنندگان گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مهارت همدلی شرکت کردند؛ در حالی که اعضای گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس صمیمیت زناشویی تامپسون و والکر (MIS)، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر (1976) و پرسشنامه گرایش به معنویت (1391) بوده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس یک و چندمتغیره استفاده شد.

نتایج نشان داد آموزش مهارت همدلی بر سازگاری زناشویی و گرایش به معنویت زنان دارای همسر معتاد تاثیر معناداری دارد. اما، این روش آموزشی بر صمیمیت زناشویی تاثیر معناداری نداشته است.

طبق یافته های این پژوهش، آموزش مهارت همدلی سبب افزایش سازگاری زناشویی و گرایش به معنویت در زنان دارای همسر معتاد می شود و می توان از آن به عنوان یک روش مداخله ای موثر سود جست.