نماد ساعت در معماری ابنیه عمومی معاصر ایران

معماری معاصر ایران که ریشه عمیقی در معماری گذشته دارد، بنا به شرایط زمانی، مکانی و جریانات اجتماعی مختلف، در بستری شکل گرفته که از جریان های مدرنیته، صنعتی شدن و جهانی شدن به طور مداوم تاثیر پذیرفته و با تحولات گسترده جهانی برگرفته از دستاوردهای دنیای امروز و آرمان های جهانی همراه است. بناهای عمومی به عموم مردم تعلق دارند و با هزینه دولت یا مردم ساخته می شوند. نقش معماران خارجی و تحصیل کردگان ایرانی در خارج از ایران در دوره معاصر، بخش مهمی از عوامل بیرونی تاثیرگذار در بستر معماری و چه بسا فرهنگ و هنر دوره معاصر است که بدون توجه به این عوامل از میان عوامل متعدد داخلی، درک درستی از آن میسر نخواهد بود. در معماری به عنوان شاخه ای از هنر، همواره نماد، نشانه و رمز، جایگاه و کاربردی ویژه داشته اند. به طورکلی نماد فرصتی برای هنرمند است که در بعدی دیگر با مخاطب خود ارتباط ایجاد کرده و توانمندی های خالق و مخاطب اثر، محدوده و کیفیت این ارتباط را تعیین نماید. برج های ساعت، یادگار و نماد منطقه بوده و حافظ رفاه جوامع اند و در نمای ابنیه مهم عمومی و همچنین در نقاط کانونی قابل توجه، که می توان آن ها را از هم تشخیص داد، قرار داده شده اند. مطالعه حاضر با بررسی بناهای معاصر ایران که به روش تحلیلی- توصیفی و کیفی بوده، و طریقه گردآوری داده ها، مطالعات کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک مکتوب و تاریخی در رشته های معماری، تاریخی، سیاسی، و استفاده از تحلیل نمونه های موردی می باشد. قرار دادن ساعت در نمای ساختمان موجب جلب توجه عابرین و نشان دهنده مهم بودن آن بنا بوده است. بناهای بررسی شده در این پژوهش، متقارن بوده و ساعت در بالاترین نقطه ساختمان قرار داشته که اهمیت زمان را نشان می دهد.