نسبت های سودآوری و عملکرد شرکت ها

نسبت های (ضرایب) سود آوری، علی الخصوص نسبت قیمت-به-درآمد (PبهE)، معیاری برای ارزیابی ارزش شرکت ها در بازارهای سهام هستند. صاحب نظران اغلب از این معیارها برای ارزیابی ارزش یک شرکت و مقایسه فوری شرکت ها استفاده می کنند. مدیران شرکت ها اغلب می گویند این نسبت برای شرکت شان در بازارهای سهام، پایین تر از مقداری است که انتظار دارند. آنها بر این ادعا به برنامه های جاه طلبانه شرکت خود برای رشد درآمدی استناد می کنند و می گویند: «شرکت ما بهترین در صنعت است، و باید ضریب سودآوری بالاتری داشته باشد.» در حالی که لزوما منطق آنها اشتباه نیست، اما به نظر می رسد مدل های پیچیده تری در ورای ارزیابی عملکرد یک شرکت نهفته است. تیوری های مالی بیان می کنند شرکت هایی که چشم انداز درآمدی و بازدهی سرمایه بالاتری دارند، به طور معمول از ضرایب درآمدی بالاتری برخوردارند. در عمل نیز زمانی که عملکرد شرکت ها در بخش های مختلف اقتصاد بررسی می شود صحت این نظریه تا حد زیادی مورد تایید قرار می گیرد.
با این حال ارزیابی ها حاکی از آن است زمانی که صنایع به بلوغ می رسند، عملکرد و نسبت های سودآوری آنها به سمت همگرایی پیش می رود. هر چند گاهی اوقات شرکت ها ممکن است عملکرد بهتری نسبت به رقبای خود داشته باشند، اما روندهای کلی حاکی از همگرایی رشد درآمد و بازدهی ها در صنایع مختلف است، امری که کار را برای سرمایه گذاران به منظور تشخیص شرکت با عملکرد بهتر سخت می کند. بنابراین می توان گفت نسبت های سودآوری (همچون P  به E) شرکت ها تا حد زیادی در کنترل مدیران نیست. در نتیجه مدیران شرکت ها به جای توجه به این نسبت ها، باید تمرکز خود روی رشد درآمدی و بازدهی سرمایه معطوف سازند، معیارهایی که تحت کنترل شان است و می توانند بر آنها اثر بگذارند. این استراتژی حتی اگر منجر به نسبت های سودآوری بالاتر برای شرکت نشود، قیمت سهام شرکت را در بازار ارتقا می دهد.