بررسی تجربه تشکیل «شبکه ملی جامعه و دانشگاه» با تاکید بر چالش های پیش رو

دولت ها و متخصصان همواره در پی یافتن مدل های موثر سیاست گذاری و خط مشی گذاری هستند. سیاست گذاری مشارکتی از جمله کارآمدترین الگوهای سیاستی است که از سوی متخصصان ارایه شده و از طرف دولت ها به کار گرفته می شود. این الگو که مبتنی بر درگیرسازی ذی نفعان در فرایند تدوین خط مشی ها است، در ایران کمتر مورد توجه بوده، چندان به بوته عمل در نیامده است. از جمله معدود تلاش های دولت برای بهره گیری از این مدل سیاستی شبکه ملی جامعه و دانشگاه (به عنوان سازوکاری برای انجام مسئولیت اجتماعی دانشگاه و ایفای نقش دانشگاه ها در فرایندهای تصمیم سازی و سیاستگذاری است) است که در مقاله حاضر مورد بررسی قرار گرفته است. طی مقاله حاضر تلاش شده با استفاده از تحلیل اسناد، مشاهده مشارکتی و مصاحبه، چالش های پیش روی شبکه ملی جامعه و دانشگاه مورد بررسی قرار گیرد. بر اساس یافته های پژوهش، این چالش ها در دو بعد عینی و ذهنی قابل بررسی است. بعد عینی شامل سه مولفه ساختاری - زمینه ای، نهادی - سازمانی و نیروی انسانی است. در بعد ذهنی از طرفی مبانی نظری شبکه دچار اغتشاش و شکاف بنیادین است و از طرف دیگر بستر گفتمانی لازم برای هژمونیک شدن ایده ها شکل نگرفته است.