ارتباط سلامت روان و سبک های فرزندپروری با رضایت زناشویی و مقایسه آن بین طلاب ایرانی و افغانستانی

هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین سبک های فرزندپروری، رضایت زناشویی و سلامت روان است. برای دست یابی به این هدف تعداد 224 نفر از طلاب ایرانی (112) و افغانستانی (112) به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسش نامه های سبک های فرزندپروری ادراک شده (بامریند)، پرسش‏نامه رضایت زناشویی اینریچ (نسخه 35 سوالی) و سلامت روان (GHQ) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان می دهد بین نشانه های عدم سلامت روان و رضایت زناشویی رابطه معنادار منفی در سطح 390/0- وجود دارد و بین سبک های مقتدرانه و مستبدانه با نشانه های اختلال روانی رابطه منفی و بین سبک سهل گیرانه با نشانه های بیماری روانی رابطه مثبت وجود دارد. هم‏چنین یافته ها نشان می دهد بین سبک های فرزندپروری با رضایت زناشویی رابطه معناداری در سطح 167/0 وجود دارد. سبک مقتدرانه با مولفه های رضایت زناشویی رابطه مثبت و معنادار دارد. اما سبک های سهل گیرانه و مستبدانه رابطه معناداری با رضایت زناشویی ندارند. هم‏چنین نتایج رگرسیون چند متغیری نشان داد که سلامت روان، سبک مقتدرانه و نشانگان افسردگی سه متغیری است که می توانند 19/0 از واریانس رضایت زناشویی را پیش بینی نمایند. مقایسه رضایت زناشویی بین طلاب افغانستانی و ایرانی نشان داد هیچ تفاوت معنادارای از لحاظ رضایت زناشویی بین این دو گروه وجود ندارد. یافته ها این‏گونه تبیین شد که نبود سلامت روان میزان رضایت زناشویی را کاهش می دهد. زیرا شناخت ها، گرایش ها و رفتارهای فرد دچار مشکل، میزان رضایت او را تحت تاثیر قرار می دهد. هم‏چنین سبک های نامناسب تربیتی باعث نازپروردگی می شود که در نتیجه فرد نمی تواند وظایف زناشویی خود را به درستی انجام دهد و در نتیجه میزان رضایت زناشویی بین زوجین کاهش می یابد.