تاثیر یک سال کم تحرکی ناشی از کووید 19 بر عملکرد حرکتی سالمندان ساکن در مراکز مراقبتی

همان طور که شیوع ویروس کرونا سبب بروز مشکلاتی در تمامی ابعاد زندگی انسان شده است، برای سلامت جامعه سالمندان و سطح فعالیت بدنی و حرکت آزادانه آن ها نیز آسیب های جدی به دنبال داشته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر یک سال محدودیت حرکتی دوران پاندمی کرونا بر عملکرد حرکتی سالمندان ساکن در مراکز مراقبتی بود.

تحقیق حاضر از نوع مطالعات کوهورت بود که به شکل میدانی انجام شد. جامعه آماری پژوهش، سالمندان مرد و زن بالای 60 سال از دو مرکز نگهداری سالمندان شهر رشت بودند. عملکرد حرکتی سالمندان، با آزمون های تعادل عملکردی برگ، آزمون زمان برخاستن و رفتن یا احتمال سقوط و آزمون سرعت راه رفتن یا 10 متر راه رفتن مورد ارزیابی قرار گرفت. برای بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون شایپرو ویلک استفاده شد و برای تعیین میانگین و انحراف استاندارد از آمار توصیفی و برای تحلیل داده ها و بررسی اختلاف درون گروهی بین داده ها از آزمون های تی همبسته و مک نمار در نرم افزار spss نسخه 26 استفاده شد.

با توجه به نتایج آزمون تی همبسته، زمان آزمون برخاستن و رفتن در سالمندان تحت تاثیر یک سال محدودیت حرکتی در دوره پساکرونا افزایش معنی داری داشت (0/001=p). همچنین در تعادل عملکردی (0/03=p) تغییرات معنی داری دیده شد. در متغیر سرعت راه رفتن (0/001=p) به دنبال این دوره، کاهش معنی داری دیده شد. همچنین شاخص احتمال سقوط، افزایش معنی داری را نشان داد (0/021=p).

با توجه به یافته های تحقیق حاضر، مراکز نگهداری سالمندان و خانواده های دارای فرد سالمند باید به ضرورت انجام فعالیت بدنی و ورزش در این دوره بحرانی کرونا برای این افراد توجه زیادی داشته باشند و علاوه بر برنامه ریزی برای افزایش سطح فعالیت بدنی این افراد، آن ها را برای شرکت در فعالیت های بدنی تشویق کنند.