بررسی اثر تغییر در نسبت های ترکیب بر ابقاپذیری بتن های خودتراکم

با وجود توسعه بیش از دو ده ه ای بتن خودتراکم و مزایای متعدد آن، استفاده از این بتن در مقیاس های بزرگ کماکان مواجه با مشکلاتی می باشد. یکی از مهم ترین ضعف های این بتن، حساسیت بسیار زیاد بتن نسبت به تغییرات جزیی مصالح یا ابقاپذیری (Roubustness) کم این بتن می باشد. در این تحقیق با توسعه هشت بتن خودتراکم، اثر تغییر حجم خمیر، حجم درشت دانه، تغییر رده اسلامپ و افزودنی های هوازا و اصلاح کننده لزجت بر روی ابقاپذیری بتن ها مورد بررسی قرار گرفته است. برای بررسی ابقاپذیری هر بتن، مقدار آب آن به میزان %3± و %6± وزنی تغییر داده شده و خواص تازه آن ها با استفاده از آزمایش های جریان اسلامپ، حلقه جی و پایداری الک اندازه گیری می گردد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که اثر تغییرات جزیی مقدار آب بر روی خواص اصلی بتن خودتراکم بسته به نسبت های ترکیب و افزودنی های به کار رفته متفاوت می باشد. حساس ترین بتن ها در این تحقیق، بتن هایی می باشند که حجم خمیر آن ها نسبت کم تر می باشد (با شاخص ابقاپذیری 40 و 49) و تغییرات مقدار آب در این بتن ها باعث گردید که مقدار آزمایش پایداری الک آن ها بیش از 40% افزایش یابد.