تبیین رابطه بین باورهای ارتباطی، رضایت جنسی و تمایز یافتگی با صمیمیت زوجین

صمیمیت به طور کلی به عنوان احساس نزدیکی بین افراد تعریف می شود و زمانی افزایش می یابد که فرد، افکار یا عواطف شخصی خود را به شریک زندگی خود افشا کند، شریک زندگی از او حمایت می کند و پاسخ شریک توسط افشاگر به عنوان اعتبارسنجی و مراقبت تلقی می شود. هدف پژوهش حاضر تبیین رابطه بین باورهای ارتباطی، رضایت جنسی و تمایزیافتگی با صمیمیت زوجین بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی زنان متاهل مراجعه کننده به خانه های سلامت شهر تهران در سال 1398 بود که از میان آنها تعداد 320 نفر طبق جدول مورگان به عنوان نمونه مورد نظر تعیین شدند که در نهایت با در نظر گرفتن ریزشهای احتمالی 350 زن متاهل به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. روش نمونه گیری در این پژوهش خوشه ای چندمرحله ای بود. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه باورهای ارتباطی آیدلسون و اپشتاین (1981)، پرسشنامه رضایت جنسی لارسون (1988)، مقیاس تمایزیافتگی اسکورن و فریدلندر (1998) و صمیمیت زوجین ووندن بروک و برتمن (1995) استفاده شد. یافته های پژوهش با استفاده از روش آماری همبستگی در نرم افزار SPSS نسخه 26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج نشان داد که بین باورهای ارتباطی با صمیمیت زوجین همبستگی مستقیم و منفی (145/0-) و بین رضایت جنسی با صمیمت زوجین همبستگی مثبت معنی دار (315/0) ولی بین تمایزیافتگی با صمیمیت زوجین رابطه معنی داری (006/0) در سطح 01/0 >p وجود ندارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که برای ارتقای صمیمیت زوجین به مولفه هایی مثل باورهای ارتباطی و رضایت جنسی و تمایزیافتگی به صورت آموزش دوره های تخصصی پرداخت و از آمار بالای طلاق به دلیل عدم این مهارتها کاست.