اثرات نارنجنین در مدل تجربی روماتوئید آرتریت

نارنجنین یکی از مهمترین و فراوان ترین فلاونوییدهای شناخته شده است که در گریپ فروت و سایر مرکبات یافت می شود. با توجه به گزارش های مختلف در مورد اثرات ضد التهابی و تعدیل کنندگی سیستم ایمنی بدن از سوی نارینجنین، این مطالعه تجربی با هدف ارزیابی اثرات بالینی و پاسخ های ایمنی آن در مدل حیوانی آرتریت روماتویید (RA) انجام گردید. 40 سر رت نژاد ویستار در محدوده وزنی 180-160 گرم، به طور تصادفی در چهار گروه 10 تایی شامل گروه های: سالم ، کنترل ، درمان شده با نارینجنین و درمان شده با متوترکسات (به صورت خوراکی) تقسیم شدند. برای القای بیماری RA ، ترکیبی از 200 میکرولیتر اجوانت فروند و کلاژن نوع II به صورت زیر جلدی در بالشتک پای عقب رت ها تزریق شد. شدت علایم بالینی RA با استفاده از روش استاندارد امتیاز دهی، ارزیابی گردید. مدت زمان درمان 3 هفته (در خلال روز های 28-7 پس از القاء) در نظر گرفته شد. داده های بدست آمده نشان داد که سطح پروتئین واکنش گر C (CRP)، میلوپراکسیداز ، نیتریک اکسید و سیتوکین های IL-17 و IFN-γ، به طور قابل توجهی در رت های مبتلا به RA افزایش یافت در حالی که سطح آنتی اکسیدان های سرم آنها در مقایسه با گروه سالم به طور قابل توجهی کاهش یافت. میزان التهاب پنجه پا و سطح CRP به طور مشابه در هر دو گروه تحت درمان با متوترکسات و نارینجنین کاهش یافت. در گروه تحت درمان با نارینجنین ، در مقایسه با رت های تحت درمان با متوترکسات، کاهش بیشتری در میلوپراکسیداز، نیتریک اکسید و ظرفیت کل آنتی اکسیدان های سرم مشاهده گردید. با این حال ، سطح سیتوکین های IL-17 و IFN-γ در گروه تحت درمان با متوترکسات، کاهش بیشتری نشان داد. به نظر می رسد استفاده از نارینجنین جهت کاهش اثرات التهابی و کنترل بیماری RA ، مناسب باشد