نقش امامان اهل بیت در عرفان با تاکید بر آموزه های عرفانی امام علی (ع)

سخن از نقش امامان اهل بیت  در پیدایش و گسترش معرفت الهی، کار سترگی است که از بیان غیرمعصومان ممکن و مقدور نیست؛ به ویژه هنگامی که تاکید بحث بر محور مولای متقیان امیر مومنان علی بن ابی طالب باشد؛ امامی که سراسر زندگی ایشان مشحون از معارف بلند عرفانی در صحنه معرفت و عمل است. او که فرمود: «ینحدر عنی السیل و لایرقی إلی الطیر» (نهج البلاغه، خ3، بند 1) و این سخن به عرفان در بعد نظری و معرفتی اختصاص ندارد؛ زیرا در بعد عملی نیز اوج عرفان عملی فقط به ساحت معصومان  اختصاص دارد و دیگران باید راه شهود، مکاشفه و سیروسلوک را از آنان فراگیرند: «بکم یسلک إلی الرضوان» (مفاتیح نوین، زیارت جامعه کبیره، ص537).براین اساس نوشتار حاضر برآن است با کرامت علوی بتواند گوشه ای از رهاورد آن انوار تابناک در عرصه عرفان را به تصویر بکشد؛ آن گونه که منابع شیعی، سرشار از آن حقایق برگرفته از میوه های ناب شجره طوبی و بی بدیل این خاندان است و این آموزه های نورانی، دستمایه عرفان اسلامی با گرایش های گوناگون درون دینی است.